Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, διότι και συμφωνούμε με το πνεύμα του κειμένου και υποστηρίζουμε την προσπάθεια αυτής της τόσο μαχητικής και αξιοπρεπούς ομάδας μεταναστών.

Η εισήγηση του ΦΜΚ στην εκδήλωση για τον ένα χρόνο από την απεργία πείνας
ΤΙ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΑΣ… και ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΥΡΙΟ» ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Τί θα καταλάβαινε κάποιος/α, από το τι συνέβαινε στα Χανιά, αν με αλεξίπτωτο θα έπεφτε στο κέντρο της πόλης, τις μέρες της απεργίας πείνας των 15 ; Δεν υπάρχει τυπική μέρα της απεργίας πείνας, γιατί κάθε δευτερόλεπτο που περνά σε ένα τέτοιο αγώνα είναι εξαιρετικό. Αυτό θα μπορούσε να το δει ; Ή μήπως πρόκειται για κάτι που βιώνεται μονάχα από τους «άμεσα εμπλεκόμενους» ; Αν είναι έτσι, ένας τέτοιος αγώνας, πώς μπορεί να μας φανεί χρήσιμος ; Μήπως η “ακραία” αυτή πράξη κερδίζει την συμπάθεια και την συμπαράσταση από μόνη της ; Υπάρχει άραγε εδώ δίδαγμα, αφού σε καμιά περίπτωση δεν μας επιτρέπεται να μιλήσουμε για παράδειγμα ;
Ναι, πιστεύουμε, υπάρχει δίδαγμα. Για την ακρίβεια, αν υπάρχει κάτι σε αυτήν την ιστορία που χρήζει εκδήλωσης, είναι αυτό που βλέπουμε, τουλάχιστον εμείς, ως δίδαγμα. Διότι, όπως μας αρέσει να λέμε, μία ρωγμή έγινε στο Φρούριο, δεν ρίξαμε το τείχος ακόμα…
Όλα είναι πολιτική. Η αλληλεγγύη είναι πολιτική, αλλιώς δεν γκρεμίζει Φρούρια. Οι αγώνες είναι πολιτικοί, αλλιώς δεν φτάνεις στο στόχο σου. Έτσι είδαμε την απεργία πείνας. Ένας αγώνας ακόμα. Μια πολιτική απόφαση ακόμα. Μια ψυχρή, υπολογισμένη, στοχευμένη κίνηση που έπρεπε να γίνει. Και έγινε εκεί που μπορούσε να γίνει. Στα Χανιά. Από αυτούς που μπορούσαν να την εκτελέσουν και να την στηρίξουν. Μόνο ο χρόνος ίσως να μην ήταν ο πλέον κατάλληλος – αλλά πότε στην πραγματικότητα είχαν ωράριο τέτοιοι αγώνες ;
Στην Ελλάδα σήμερα, το μέσο αυτό λογαριάζεται ως το ύστατο μέσο πάλης. Όσοι ήταν μέσα στη διαδικασία της απόφασης δεν το είδαν ποτέ ως τέτοιο. Για μας θα ήταν μονάχα η αφετηρία της αντεπίθεσης. Μονάχα να τους δούνε, να πάρουνε χαμπάρι ότι ζούνε στην παρανομία, μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν να διασχίσουν ένα ναρκοπέδιο ή μια ατέλειωτη θάλασσα. Ο στόχος ήταν να τους δούνε οι πολλοί, να τους δούνε όλοι και όλες. Όχι μόνο αυτοί οι λίγοι, οι έλληνες αλληλέγγυοι στους μετανάστες, που έτσι κι αλλιώς τους βλέπανε ως τότε. Όσο γίνεται πιο πολύς κόσμος, η κοινωνία ολόκληρη. Μετά θα άνοιγε ένας δρόμος, που έως τότε ήταν κλειστός. Και ο δρόμος όντως άνοιξε. Αυτός ήταν ο στόχος, αυτό ήταν το νόημα αυτού του αγώνα.
Η ιστορία ξεκινά τουλάχιστον 2 μήνες πριν από τις 11 Νοέμβρη του 2008. Η πιο ενεργή κοινότητα μεταναστών της πόλης, οι Άραβες του Μαγκρέμπ (από τις χώρες της Β.Αφρικής δηλαδή), βρισκόταν σε αναβρασμό. Μετά από ένα θερμό καλοκαίρι εντυπωσιακών κινητοποιήσεων στους δρόμους και αιματηρών «αντιδράσεων» στα στενά, η κοινότητα που στελέχωνε -σχεδόν αποκλειστικά έως τότε- το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, ήθελε να κάνει κάτι που θα δημιουργούσε εξελίξεις. Δεν ήθελε να περιμένει την επόμενη ντιρεκτίβα. Πάει καιρός από τότε που πάτησαν γερά τα πόδια τους σε αυτήν την πύλη της Ευρώπης και επιπλέον δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Η απόφασή τους ήταν: πάμε για απεργία πείνας.
Η απόφαση αυτή διαβιβάστηκε σαν τελεσίγραφο στο Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, το οποίο ως συλλογική προσπάθεια αυτό-οργάνωσης ενεργών μεταναστών και ελλήνων αλληλέγγυων που είχε οργανώσει τους αγώνες των προηγούμενων μηνών, ανέλαβε να προετοιμάσει την υλοποίηση της. Κυρίως όμως, ανέλαβε με τη σειρά του να διαβιβάσει στους χώρους της αλληλεγγύης την απόφαση αυτή και το αίτημα στήριξής της, ακριβώς όπως του ετέθει: ως καθήκον τους. Θα επανέλθουμε σε αυτό, διότι για μας, τα μέλη του Φ.Μ.Κ, το περιεχόμενο αυτό, του καθήκοντος δηλ., είναι το πλέον σημαντικό ζήτημα που εισάγει ο αγώνας αυτός στο αντιρατσιστικό κίνημα της Ελλάδας.
Μετά από ένα μήνα συνελεύσεων που στις πιο πολλές συμμετείχαν πάνω από 200 μετανάστες, γύρω στα 50 άτομα διέθεσαν σε πανηγυρικό κλίμα τον εαυτό τους για τη θέση του απεργού πείνας. Ο Αμπντελγάνι, ο Αμπντεραχίμ, ο Σαΐντ, ο Τάρεκ, ο Μοχάμεντ, ο Χασάν, ο Χαφίδ, ο Χουσίν, ο Καρίμ, ο Μαχμούντ, ο Ρασίντ, ο Αμπντάλα, ο Χαλίντ, ο Εναφάα και ο Αμπντελμαζίντ, τα λιοντάρια που αποτέλεσαν την ομάδα των 15, ήταν συλλογική επιλογή των υπόλοιπων «υποψηφίων» και όλων εμάς που βρεθήκαμε σε αυτές τις συνελεύσεις. Τα κριτήρια ήταν η όσο γίνεται μεγαλύτερη αντοχή σε μια μακρόχρονη σωματική εξάντληση και έκθεση στη δημόσια θέα, καθώς και νομικής φύσεως προϋποθέσεις. Οι 15 εκπροσωπούσαν μια συλλογική θέληση και απόφαση για αγώνα, με αιτήματα όμως που αντιπροσώπευαν τις αγωνίες και τα βάσανα ενός πολύ ευρύτερου συνόλου μεταναστών στην Ελλάδα.
Στο επίπεδο ευαισθητοποίησης και ηθικής συμπαράστασης από τη μεριά της τοπικής κοινωνίας, η απεργία υπήρξε σαφέστατα νικηφόρα. 26 μέρες δόθηκε ένας σκληρός αγώνας που έκανε την πόλη άνω-κάτω. Μία σκληρή απεργία πείνας που στηρίχθηκε αδιαμεσολάβητα από μια συμμαχία δρόμου από «κινηματίες» και «απλούς» πολίτες από όλους τους «χώρους» και τις «τάσεις», ανεξαρτήτως δηλ. πολιτικής ταυτότητας ή «άλλης» ιδιότητας, από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης.
Η συμμαχία αυτή ανθρώπων χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον αγώνα. Έδρασε στο δρόμο και εκπροσωπήθηκε σε κεντρικά θεσμικά όργανα, κατέλαβε δημόσια κτήρια και βγήκε στα επανειλημμένα στα ΜΜΕ, κατάφερε να μεταφέρει τη φωνή των απεργών, των αλληλέγγυων, των μεταναστών εν γένει, μέχρι και το τελευταίο σπίτι στα Χανιά.Κατάφερε να εξασφαλίσει την δημόσια έκφραση στήριξης, όχι μόνο αφυπνίζοντας όλες τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις της πόλης, αλλά και υποχρεώνοντας το σύνολο σχεδόν των τοπικών επίσημων φορέων στη στήριξη αυτή. Εκτίμησή μας είναι ότι οι 26 αυτές μέρες άλλαξαν άρδην την εικόνα, που είχε σχηματιστεί στο μυαλό των πολλών, για τον «λαθραίο» οικονομικό μετανάστη, με ότι αυτή συνεπάγεται για τη ζωή του ανάμεσά μας. Μια αλλαγή που «προστάτευσε» τον τόπο αυτό από την θεσμική και κοινωνική, ρατσιστική και ξενοφοβική επιδημία του περασμένου καλοκαιριού.
Δυστυχώς, οι έμπρακτα συμπαραστάτες, έλληνες και μετανάστες, δεν κατόρθωσαν να προκαλέσουν ανάλογα αντανακλαστικά αλληλεγγύης στην υπόλοιπη χώρα, ούτε καν στους κατεξοχήν ευαίσθητους «χώρους». Ούτε καν στο σύνολο των μεταναστευτικών και αντιρατσιστικών συλλογικοτήτων. Εκείνη την εποχή, κάναμε αρκετές εύστοχες διαπιστώσεις για το τί έφταιξε ως προς αυτό. Ήταν η ελλιπής προετοιμασία, η χρονική σύμπτωση με την μαζική απεργία πείνας στις φυλακές, η αθηνοκεντρική αντίληψη και λειτουργία του κινήματος. Ήταν όμως και κάτι άλλο, κατά τη γνώμη μας, πιο κρίσιμο. Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στα Χανιά δεν κατάφερε να διαβιβάσει στην υπόλοιπη χώρα, με τη σειρά της κι αυτή, την έκκληση για στήριξη, με το συγκεκριμένο όμως περιεχόμενο: αυτό του καθήκοντος.
Επανερχόμαστε λοιπόν στην αρχή των πάντων, στο στοιχείο που έκανε αυτόν τον αγώνα νικηφόρο και σχετίζεται με το πώς μια αδιαμεσολάβητη κοινωνική δυναμική, έρχεται να συναντήσει τις οργανωμένες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Που έδωσε το ισχυρότερο κίνητρο στους αλληλέγγυους να τρέξουν για τους 15 και τους εκατοντάδες μετανάστες συντρόφους τους, να δώσουν την ψυχή τους για να μην τους απογοητεύσουν, να παραμερίσουν αγκυλώσεις και κωλύματα και να λειτουργήσουν σαν μια πραγματική συμμαχία δρόμου. Το στοιχείο αυτό ήταν η αξίωση εκ μέρους του θεωρούμενου (ανομολόγητα ίσως) «υποκειμένου», να δουν οι χώροι αλληλεγγύης την στήριξη αυτού του αγώνα ως καθήκον. Εμείς δηλ. που συσπειρωθήκαμε, και αυτοοργανωθήκαμε, που κάναμε υπερβάσεις παλεύοντας ανοιχτά και εκθέτοντας τους εαυτούς μας στη θεσμική καταστολή και στην κοινωνική αρένα, απαιτήσαμε το κάτι παραπάνω από όλους όσους υποστηρίζουν τους μετανάστες και τους αγώνες τους. Με μοναδική προϋπόθεση την δική μας πίστη και δυναμική, τολμήσαμε το βήμα παραπάνω : μια διαδικασία που ο ένας (« ο μετανάστης») έθετε τον άλλο («τον αλληλέγγυο») προ των ευθυνών του. Και οι ευθύνες ήταν να ξεπεραστούν αφενός όλα αυτά που κατακερματίζουν τους κινηματικούς χώρους, αφετέρου, οι ενδοιασμοί και οι φοβίες, που λίγο-πολύ όλοι είχαμε για έναν αγώνα τέτοιου είδους, ο οποίος σε αντίθεση με τους άλλους τέτοιους είχε ευρύτατες διεκδικήσεις, και μάλιστα φαινομενικά «παράλογες».
Η αίσθηση του απτού καθήκοντος, η διαδικασία ότι το υποκείμενο έθετε το κίνημα προ των ευθυνών του, ξεχώρισε την «ήρα από το στάρι». Μπήκε από νωρίς το εξής δίλημμα: από τη μια λεγόταν ότι υπήρχαν μετανάστες που συνέχιζαν, κι αυτό μας υποχρέωνε να συνεχίζουμε την υποστήριξη. Την ίδια στιγμή, όσο οι μετανάστες έβλεπαν να γίνονται γύρω τους συνελεύσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης, ένιωθαν την υποχρέωση να συνεχίσουν. Αυτό βέβαια, είχε πολλές φορές την αίσθηση ότι ο ένας παρασύρει τον άλλο σε κάτι μάταιο. Αυτή η αλληλοτροφοδότηση χρειαζόταν διαρκώς καύσιμο (αυτό που κάνουν οι μετανάστες μας αναγκάζει ή όχι να δείξομε αλληλεγγύη; ). Αυτό απαιτούσε και γερά στομάχια, αυτή η διαρκής διαδικασία που σε κάποιες στιγμές έφτανε και στα όρια του εκβιασμού. Στο βάθος όμως, το γεγονός ότι η διαδικασία ετέθη από τους μετανάστες ήταν που έκανε το κίνημα αλληλεγγύης να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι τέλους, μέχρι δηλ. την δικαίωση των 15.
Μετά από 26 μέρες, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, λίγες ώρες πριν δολοφονηθεί ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ήρθε η υπουργική δέσμευση για τη νομική ρύθμιση που θα έδινε χαρτιά στους 15. Είχε μόλις προηγηθεί μια απέλπιδα «εκστρατεία» μιας ομάδας αλληλέγγυων που απέκλεισαν το κτήριο του υπουργείου εσωτερικών, μία κίνηση που υπαγορεύθηκε από την αποκαρδιωτική έλλειψη ουσιαστικής στήριξης από χώρους αλληλεγγύης στην Αθήνα – ακόμα και μετά από 26 μέρες. Όντας ενήμεροι οι απεργοί για αυτήν την πραγματικότητα, έδωσαν τέλος στην δοκιμασία τους, παρόλο που δεν πέτυχαν τον αρχικό τους στόχο, την δικαίωση δηλ εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που στερούνται νομικής υπόστασης, για τους ίδιους λόγους που τη στερούνταν και οι ίδιοι.
Παρόλα αυτά, ο χρόνος έδειξε ότι στην πραγματικότητα η νομική ρύθμιση που πέτυχαν με τον αγώνα τους, επέτρεψε και σε άλλους -πάνω από 100 μέχρι τώρα- να ζήσουν «στον ήλιο» και να γλιτώσουν από το εξευτελισμό του απάνθρωπου κυνηγητού, της «σκούπας» και της απέλασης. Αυτό για μας, από μόνο του συνιστά ρωγμή στο Φρούριο, και μάλιστα σε έναν από τους προμαχώνες του.Πάνω από όλα όμως, οι 15 και όλοι εμείς που αγωνιστήκαμε έξω από τις σκηνές τους, είμαστε περήφανοι που ο αγώνας αυτός, επειδή ακριβώς είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά, απέδειξε ότι…
• Οι μετανάστες μπορούν οι ίδιοι και πρέπει να ηγηθούν με αυτό-οργάνωση, του μεταναστευτικού κινήματος, με ότι αυτό σημαίνει για τη συμπεριφορά και τα καθήκοντα των ντόπιων αλληλέγγυων,
• οι μεταναστευτικοί αγώνες μπορούν να είναι διεκδικητικοί και όχι μόνο καταγγελτικοί,
• να είναι επιθετικοί και όχι μόνο αμυντικοί,
• να είναι αδιαμεσολάβητοι έξω και πέρα από πολιτικές στέγες και πελατείες,
• και τέλος να είναι… και νικηφόροι.
Ή, για να το πούμε αλλιώς, η απεργία πείνας των 15 απέδειξε ότι… μόνο έτσι μπορούν να είναι νικηφόροι. Αυτή είναι η παρακαταθήκη της για τους επόμενους αγώνες, για το αύριο του μεταναστευτικού και αντιρατσιστικού κινήματος.


Forum’s introductory text to the hunger strike anniversary event
THE WAY WE SAW IT… AND THE LESSON’S LEARNT FOR THE FUTURE
What would someone- landed with a parachute in the middle of Hania- -see and understand, during those days of hunger strike? There is no such thing as a “typical day of a hunger strike”, cause, during a struggle like that, every single moment is unique and exceptional. Could someone perceive it as exceptional, or this is something that has to do only with the “participants”? If so, how can a fight like this be useful? Is it an action that raises sympathy and solidarity without second thoughts? Is there a “lesson” to be learnt here, since we are not permitted, in any way, to perceive it as an example?
We do believe there is a “lesson”. In fact, if there is a reason for us to hold a gathering action like the one today, it is exactly what we perceive as “lesson”. Because we’ve managed a crack upon the Fortress, but haven’t wrecked it yet…
Politics exists in everything, or solidarity wouldn’t wreck fortresses ; struggles wouldn’t achieve their goals. One more struggle; this is how we saw that hunger strike. One more political decision. A cold-blood, calculated action which had to be done. And it really happened where it was just possible to happen: in Hania, by those who were able to act and support. Unfavourable was only timing-but then, again, do such struggles really obey time schedules?
In Greece, going on hunger strike is considered to be the last resort. Those in the procedure never saw it that way. It was the beginning of a counter-attack. It was a way just to make others see and realize what “living illegally, having survived through mine fields and seas” means. Their target was to make themselves visible by everybody. Not only by those who Greeks who show solidarity and could see and understand anyway. By the whole society. Then, a new way out would open for them. And it really did. That was the very aim and the very meaning of their struggle.
The whole story began 2 months before the 11th of November, 2008. The most active group of immigrants in Hania, Maghreb-Arabi, were upset, having been through a very “hot” summer, participating in impressive demonstrations on one hand, facing attacks on the streets, on the other. Until then, they were the majority of Cretan Forum of Immigrants (CFI). They wanted to act back in a way that would trigger changes. Most of them had arrived in Greece long before and had the feeling that they should better fight on behalf of everybody, for all essential elements in a human’s life – freedom, perspective, health, life itself -, instead of just step back and wait for an individual solution to their problems, because their problems were not individual. They decided: let’s go on hunger strike.
They announced their ultimatum to Cretan Forum of Immigrants and we all agreed to help in organizing it, as we did during all past months through every action decided in CFI’s assemblies, always based on Forum’s collective efforts for self-organising. Forum’s main responsibility was to inform every other solidarity group in town and make clear that the subject was all about duty – exactly as immigrants had perceived it. To us members of CFI, this “duty” was and still is the most important element that arose through the hunger strike of the 15 and this is why we are going to elaborate on it, later on.
After a month of discussions through assemblies where over 200 immigrants were participating, most of the time, around 50 people eagerly placed themselves in that hunger strike. Abdlghani, Abdlrhim, Said, Tarhek, Mohamed, Hassan, Hafith, Houssin, Kharhim, Mahmoud, Rashid, Abdlah, Halid, Henafaa and Ablmajid, were at the end the 15 lions, been chosen by all in the meetings. Body strength and legal state of each were the criteria. Those 15 chosen, would represent not only themselves, but all immigrants in Greece, as well as stand for the problems and torments of all.
For 26 days, the local community stood for, supported the fight and because of this, we may say that the hunger strike was successful, with regard to solidarity standards, that is. It was a harsh hunger strike based on a direct street alliance, on activists, on citizens from all over town, ignoring political stands and tendencies. All them, all us, formed the “Solidarity Initiative”.This alliance of people used every means that could help the struggle of the 15. By acting on the streets, having meetings with the authorities, occupying public service buildings, giving interviews, that alliance managed to transfer the voice of the 15 to every house in Hania, to gain the support not only from every group in town, but from almost every local authority/institution, as well. We estimate that those 26 days were the very reason that the majority of the citizens altered the image they used to have about the clandestine foreigners and their existence in our lives. A change in moods which, in a way, protected our town’s people from the institutional, social, racist, fear of strangers epidemic, which spread the summer that followed across Greece.
Unfortunately, all these supporters, us all, immigrants and Greeks, didn’t manage to awaken solidarity all over Greece, especially to those close to our claims. Back then, we reached an explanation concerning this failure: improper preparation, bad timing- because, in the meantime, a mass hunger strike was ahead, in prisons, all over country-, the Athens-centered mentality and function of the movement as a whole. Even worse, us, the Solidarity Initiative, didn’t manage to communicate the very meaning of “duty” to everybody throughout Greece.
Now is the right time to refer to what was the incentive which managed to bring together a direct social force/movement with the institutional and political parts of this country and gain a successful result; what was the incentive for us all to give our hearts and souls, everything in our hands, so as not to let down the 15 and all immigrants, to leave aside everything that divides and alienates us and become a really strong street alliance. We demanded, on behalf of the 15, that we should all stand beside them and did so, as a thing of duty. In other words, we gathered and self-organized, we were exposed to institutional suppression and to social criticism, we demanded that we should all make a step beyond verbal support to immigrants. Based on our own faith and power, we attempted something more: a procedure through which the one (the immigrant) would make the other (the ones in solidarity) assume his/her responsibility. This responsibility to surpass every difference that keepsmovements divided and to beat fear and second thoughts that normally exist deep inside, especially when, in this case, all claims seemed to be irrational, because of their wide range.
This sense of real duty, the fact that the “subject” of the movement, the immigrant, would make the movement face its responsibilities, did a lot to clear up things. The question was there from the beginning: the 15 going on with their hunger were keeping us united and determined to support them till the end, or was it the other way round? Us, being determined to continue fighting, demonstrating, protesting, releasing street assemblies, were forcing the 15 to keep on hunger striking? There were times that this dilemma seemed like an blackmail. It surely took too much strength to get out of this. After all, it was all about a decision exclusively taken by the 15 and this was that kept the solidarity movement united and determined to continue, till success.
6th of December, 26 days passed. A few hours before Alexis Grigoropoulos was murdered, the Ministry of Internal Affairs came out with a legal bound, concerning the 15. Just before this, some activists hopelessly attempted to occupy a public services building, out of the fact that there was no essential support from solidarity movements from Athens, after all these days. Aware of this reality, the 15 decided to accept the minister’s arrangement, though they hadn’t succeed in their extended goal, concerning their demands about thousands of immigrants without legal existence, all over Greece.
Nevertheless, that legal arrangement gave the opportunity to over 150 more immigrants to live under the sun legally, to escape humiliation, “scoupa” operations and deportation. This is what we call a crack to the Fortress, in fact, a deep one. Moreover, those 15 and all us who fought outside their tents are proud because that struggle based on all mentioned above, has proven that:
• immigrants themselves have to lead the migrants’ movement under self-organisation, whatever this means for natives’ attitudes and responsibilities.
• immigrant struggles can be assertive of justice, not only protesting against injustice
• immigrant struggles can be aggressive rather than offensive.
• immigrant struggles can stand being unmediated, self-organised, away from political parties and their clients.
• and crucially immigrant struggles can be victorious.
More to the point, the 15 hunger strikers have proven that the above is the only way to succeed. This realization is their legacy to all struggles to come, to the future of anti-racist, immigrants movement.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Θερινό No Ticket Cinema στο Πάρκο της γειτονιάς μας


Πόσους ρατσιστές χωράει η Ελλάδα?

Πόσους ρατσιστές χωράει η Ελλάδα?

Μικρό λεξικό καθημερινών όρων.

Ανασφάλεια – αίσθημα καχυποψίας προς τον συνάνθρωπο σου διότι η αποξένωση και ο διαχωρισμός μεταξύ μας έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που μαθαίνουμε για τον γείτονα μας όχι από τη πλατεία όπου κάθεται αλλά από τις ειδήσεις και της μεσημεριανές εκπομπές. Οι δημοσιογράφοι σε ρόλο ιεροκήρυκα σπέρνουν το φόβο, το μίσος και την καχυποψία.

Εγκληματικότητα – να παραβαίνεις νόμους που στοχεύουν στην ηθική, οικονομική και φυσική σου εξόντωση, οι οποίοι βασίζονται σε ρατσιστικά (φυλετικά, εθνικά , θρησκευτικά) κριτήρια και εφαρμόζονται από οπαδούς του νόμου και της τάξης, οι οποίοι ξεκίνησαν τις σταδιοδρομίες τους επί χούντας. Οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί, οι δολοφονίες στα σύνορα και στα κρατητήρια των ξένων από μανιακούς ψυχασθενείς με στολή, όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά συνήθως επιβραβεύονται επαγγελματικά και κοινωνικά.

Δικαιοσύνη – το να παίρνεις κατά μέσο όρο τα διπλάσια χρόνια ποινής για το ίδιο αδίκημα από έναν ντόπιο, ειδικά άμα είσαι αλβανός. Το να περιμένεις από 6 μήνες έως τρία χρόνια για να δικαστείς (το 70 % των ξένων στις φυλακές είτε περιμένουν να δικαστούν είτε μέσα για παράβαση του νόμου περί παράνομης εισόδου) και αν αποδειχθεί τελικά η αθωότητα σου να μην αποζημιώνεσαι αλλά να ευχαριστείς τη μοίρα σου που σε αφήνουν. Το να απελαύνεσαι (καινούργια τροπολογία που κατατέθηκε στη βουλή) αν κατηγορηθείς για κάποιο αδίκημα, έχεις δεν έχεις χαρτιά, χωρίς να περάσεις από δίκη για να μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Το πασιφανές έγινε και νόμος με την βούλα : σκάσε, σκάβε και πάρε ένα ξεροκόμματο.

Επιχειρήσεις σκούπα – αστυνομικές επιχειρήσεις «καθαρισμού» περιοχών από ανεπιθύμητα στοιχεία (κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά σου), πολύ δημοφιλείς σε ναζιστικά και καθεστώτα τύπου απαρτχάιντ. Όσοι υποστηρίζουν το καθαρισμό ανθρώπων με σκούπες μάλλον κρίνουν από τη βρομιά του σπιτιού τους.

Επιτροπές κατοίκων – τοπικές οργανώσεις του ΛΑΟΣ, ενισχυμένες από σκατοφασίστες της χρυσής αυγής, οι οποίοι, ακολουθώντας πιστά την οικογενειακή παράδοση, είναι ρουφιάνοι, τραμπούκοι (μόνο με την συνοδεία του υπεύθυνου οργάνου) και τσιράκια της εκάστοτε εξουσίας.

Αγ. Παντελεήμονας – κατεχόμενη από παρακρατικούς φασίστες και αστυνομικές δυνάμεις περιοχή της Αθήνας, όπου απαγορεύεται η κυκλοφορία ξένων και πας μη σκουρόχρωμου, συνήθως με τούρκικο ή αρβανίτικο επίθετο, ορθόδοξου. Προφανώς η Αθήνα των 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων δεν χωράει κάποιες χιλιάδες άλλους, εκτός και αν έρχονται να μας τα ακουμπήσουν, οπότε σαν γνήσιοι ραγιάδες σκύβουμε μέχρι το πάτωμα.

Κέντρα υποδοχής μεταναστών - στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου οι ξένοι φυλακίζονται και εξοντώνονται (όπως στη Π. Ράλλη, Ελληνικό), αφού γλιτώσουν από εμπρησμούς (Πάτρα) και λιντσαρίσματα (Μανολάδα), για να χαρούν οι φιλήσυχοι πολίτες και οι υπόλοιποι να μη χαλάνε καρδιές, αφού είναι ξεκάθαρο ότι για όλα φταίει το κράτος και ο καπιταλισμός.

Λαθρομετανάστες a) άνθρωποι από τις πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη οι οποίοι πληρώνουν το τίμημα της ευημερίας του δυτικού κόσμου (Ε.Ε., ΗΠΑ). Τι αντίκτυπο νομίζεις ότι έχει ο προστατευτισμός και οι επιδοτήσεις που παίρνεις στους εργαζόμενους και επαγγελματίες στις χώρες εκτός ΕΕ. β)πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη τους οποίους υποχρεούσαι σύμφωνα με το σύνταγμα και κάθε διεθνή κανόνα να προσφέρεις τροφή και στέγη. Έτσι και αλλιώς οι κυβερνήσεις, που εσύ ψηφίζεις, έχουν συμβάλλει σε αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους πολέμους που διεξάγονται σε μακρινές περιοχές του πλανήτη και τώρα η δυστυχία που προκάλεσαν χτυπάει και την πόρτα σου.

Αυτό σε γενικές γραμμές είναι μια περιγραφή του τι συμβαίνει στην πόλη μας και αντίστοιχα σε όλη την Ελλάδα το τελευταίο διάστημα. Σε μια κοινωνία όπου εμείς οι μετανάστες έχουμε συνηθίσει τις μαζικές υστερίες εναντίον μας η τελευταία δεν αποτελεί έκπληξη. Ούτε η ένταση της βίας, ούτε η υποστήριξη ρατσιστικών μέτρων από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου και ούτε και η ευρύτατη αποδοχή και ανοχή τους από το κοινωνικό σύνολο. Η σκληρή εμπειρία της προηγούμενης δεκαετίας (1994, 1998, 2004) εξασφάλισε την ομαλότητα της ιστορικής εξέλιξης. Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι τι θέση παίρνουμε απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα. Και αυτό αφορά και τους μετανάστες, αλλά πρώτα και κύρια τους ντόπιους.

Καταρχάς όλοι οι μετανάστες θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η προσωπικές λύσεις δεν είναι μακροχρόνιες και αργά η γρήγορα η λαϊκή βούληση θα επιβληθεί και πάνω μας. Δεν θεωρούμε καμία εθνικότητα προνομιούχα και αυτό ο καθένας που το βιώνει στο πετσί του το καταλαβαίνει πολύ καλά, αλλά θεωρούμε ότι είμαστε ακόμα σε μια κούρσα μεταξύ μας για να εξασφαλίσουμε την εύνοια των αφεντικών μας. Δεν ωφελεί να λέμε ότι οι αλβανοί κλέβουν ενώ εμείς είμαστε ήσυχοι ή ότι εμείς οι αλβανοί είμαστε δουλευταράδες και οι υπόλοιποι δεν δουλεύουν. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία ξεκινάνε από μια αίσθηση ισχύος και εξουσίας που σου δίνει το κυρίαρχο στοιχείο διαχωρισμού ντόπιων και ξένων, τα χαρτιά (το φυλετικό δικαίωμα παραμονής σε έναν τόπο). Άρα αυτή η εξουσία θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου οποτεδήποτε θεωρηθεί χρήσιμο από τον καθένα ακόμα και αγγελούδια να γίνουμε.

Σε ότι αφορά τους ντόπιους θεωρούμε ότι ο ρατσισμός θα πρέπει να απαντηθεί με το ίδιο νόμισμα. Μερικές φορές ίσως και πιο δυνατά για να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιποι που θα απαξιώσουν τη ζωές μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα, με στολή η χωρίς, να μας πάρει την αξιοπρέπεια και ακόμα πιο πολύ τη ζωή μας. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε παρά μόνο το τομάρι μας και αυτό πρέπει να το πουλήσουμε ακριβά.

Σε ότι αφορά τους ανθρώπους που μας υποστηρίζουν θεωρούμε ότι αλληλεγγύη στους μετανάστες είναι να προσφέρεις μια δουλιά, μια στέγη, χαρτιά (με λευκούς γάμου κλπ) ή έστω ένα φιλικό χαμόγελο, χωρίς να απαιτείς να ασπαστεί την ιδεολογική σου δοξασία.. Αλληλεγγύη είναι το να ξέρεις τι επιπτώσεις έχει στη ζωή μας η προσπάθεια εξασφάλισης χαρτιών και όχι η θεωρητική γνώση των συνθηκών που δημιουργούν τα προβλήματα μας. Αλληλεγγύη σημαίνει να κατανοείς ότι το να είσαι αλβανός ή βούλγαρος ή πακιστανός δεν είναι θέμα προσωπικής επιλογής, όπως το να είσαι εθνικιστής η διεθνιστής, αριστερός η δεξιός, αλλά παρόλα αυτά καθορίζει σε πρακτικό επίπεδο τις περισσότερες πτυχές της ζωής μας.

Κανένας δεν ήρθε εδώ για να γίνει το ιδανικό σου επαναστατικό υποκείμενο. Έτσι κι αλλιώς η πάλη το ενάντια στο ρατσισμό και την εκμετάλλευση είναι καθήκον του καθενός που δεν ανέχεται αυτή τη πραγματικότητα στη δική του κοινωνία. Είναι πρωτίστως μια πάλη για να εξασφαλίσεις μια ανεχτή πραγματικότητα για τον εαυτό σου. Το να είσαι μετανάστης δεν είναι τιμή, είναι ντροπή οι άνθρωποι να χρειάζονται συνοδευτικά χαρτιά σαν να είναι κούτες με προϊόντα. Το σύνθημά μας πρέπει να είναι είμαστε όλοι ντόπιοι!

Έτσι κι αλλιώς αυτό το κομμάτι γης μας χωράει όλους. Αυτοί που είναι επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο είναι οι ρατσιστές και οι φασίστες, οι οποίοι άμα γίνουν πιο πολύ θα αποτελούν κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή και το όποιο επίπεδο δημοκρατίας έχουμε εδώ που ζούμε. Τότε οι σκούπες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα γράφουν και το όνομα σου επάνω και η αμοιβή της εργασίας σου δεν θα είναι τα 700€ αλλά η απελευθέρωση που θα σου προσφέρει. Για αυτό η απάντησή στο ερώτημά μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη:

Έξω ο ρατσισμός και ο φασισμός

Από τις πλατείες, τις γειτονιές και τη ζωή μας

ΣΤΕΚΙ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ



Sa racist mbanë Greqia?

Fjalorë i vogël i termeve të përditshëm.

Pasiguri – ndjenjë mosbesimi ndaj bashkëqytetarëve të tu që rrjedh nga fakti se tjetërsimi dhe izolimi mes nesh ka arritur në një shkallë të tillë sa mësojmë për fqinjin tonë jo nga sheshi ku ulet, por nga lajmet dhe emisionet e drekës. Gazetarët në një rolë predikuesi mbjellin frikën, urrejtjen dhe dyshimin.

Kriminalitet – Të shkelësh ligjet që synojnë shfarosjen tënde morale, ekonomike dhe fizike, ligje të cilat bazohen në kritere raciste dhe ushtrohen nga ithtar të ligjit dhe të rendit, të cilët filluan karrierën e tyre në kohën e juntës. Torturat, poshtërimet, vrasjet në kufij, në kampet e izolimit të të huajve nga maniakë me uniformë, jo vetëm nuk ndëshkohen por zakonisht shpërblehen profesionalisht dhe nga moralisht..

Drejtësi – Të dënohesh mesatarisht me dyfishin e viteve sesa një vendas për të njëjtën akuzë, sidomos po ishe shqiptarë. Të presësh nga 6 muaj deri në 3 vite që të gjykohesh (70% e të huajve nëpër burgje ose presin të gjykohen ose gjenden brenda për hyrje të paligjshme në Greqi) dhe nëse pafajshmëria jote vërtetohet të mos dëmshpërblehesh por të falënderosh fatin që të lanë të lirë. Të ekstradohesh (një ndryshim i ri i ligjit që u dorëzua në parlament) nëse akuzohesh për ndonjë akt penal, ke s'ke dokumenta, pa kaluar në gjyq për të mbrojtur veten tënde. Ashiqaria u bë dhe ligj: qepe, puno e merr ndonjë kothere bukë.

Operacione fshesë – operacione të policisë për pastrimin e zonave nga elemente të padëshiruar (një ditë do vijë dhe radha jote), shumë të përhapura në regjime naziste dhe ne aparteid. Ata që mbështesin “pastrimin” e njerëzve me fshesa ndoshta gjykojnë nga pisllëku i shtëpisë së tyre.

Komisionet e lagjeve - organizata vendore të LAOS, të përforcuara nga fashista të Hrisi Avgji (agimi i artë), të cilët duke qenë besnik ndaj traditës familjare, janë rrufjanë, huliganë (vetëm kur shoqërohen nga organi përkatës) dhe lake të pushtetit ne fuqi.

Shën Pandeleimon - zonë e pushtuar nga militante fashistë dhe forca të policisë së Athinës, ku ndalohet kalimi i të huajve dhe çdo ezmeri ortodoks që zakonisht ka mbiemër turk ose arvanitas. Është e qartë se Athina e 3,5 milionë banorëve nuk mban disa mijra të tjerë, vetëm në rast se vijnë si turistë, dhe atëherë si servil të vërtetë përulemi deri në tokë.

Qendra pritjeje emigrantësh – kampe përqendrimi ku burgosen ose asgjësohen të huaj (p.sh. Petru Rali, Eliniko), pasi kanë shpëtuar nga zjarri (Patra), nga linçimi (Manoladha), në mënyrë që të gëzohen qytetarët paqedasësh dhe të tjerët të mos e prishin terezinë, sepse është mëse e qartë se për të tëra e ka fajin shteti dhe kapitalizmi.

Emigrantë klandestinë – a) Njerëz nga zonat më të varfra të planetit të cilët paguajnë çmimin e begatisë të botës perëndimore (B.E., SH.B.A.) Çfarë rrjedhojash mendon se ka mbrojtja nga importet dhe subvencionet që merr për punëtorët dhe zanatlinjtë në shtetet jashtë B.E.-së? b) Refugjatë nga zona në gjendje lufte të planetit të cilëve je i detyruar në bazë të kushtetutës dhe çdo pakti ndërkombëtarë tu ofrosh strehim dhe ushqim. Po ashtu, qeveritë që ti ke votuar kanë kontribuar në këto luftëra të njohura dhe të panjohura që zhvillohen në zona të largëta të planetit dhe tani mjerimi që shkaktuan troket dhe në derën tënde.

Ky është në vija të përgjithshme një përshkrim i atyre çka po ndodhin në qytetin tonë dhe përkatësisht në gjithë Greqinë gjatë periudhës së fundit. Në një shoqëri ku ne emigrantët jemi mësuar me histeritë masive kundër nesh, këto të fundit nuk përbëjnë ndonjë përjashtim. As intesiviteti i dhunës, as përkrahja e masave raciste nga e gjithë sfera e botës politike e as pranimi dhe tolerimi e tyre nga shoqëria në tërësi. Eksperienca e ashpër e dhjetëvjeçarit të kaluar (1994, 1998, 2004) siguroi rrjedhojën normale të zhvillimit historik. Dhe kjo është diçka që na prek ne emigrantëve, në radhë të parë, por është pronë e vendasve mbi të gjitha.

Në radhë të parë të gjithë emigrantët duhet të kuptojnë që zgjidhjet personale nuk janë jetëgjate dhe herët a vonë vullneti popullor do të zbatohet dhe mbi ne. Nuk konsiderojmë asnjë nacionalitet si të privilegjuar dhe këtë çdo njeri që e jeton mbi kurrizin e tij e kupton shumë mirë, por mendojmë se jemi akoma në garë me njëri tjetrin për të siguruar përkrahjen e pronarëve tanë. Nuk ka ndonjë dobi të themi që shqiptarët vjedhin kurse ne jemi të urtë ose që ne shqiptarët jemi punëtorë kurse të tjerët nuk punojnë. Racizmi dhe ksenofobia fillojnë nga një ndjenjë fuqie dhe pushteti që të jep elementi kryesori i diferencimit midis vendasve dhe të huajve, dokumentet ( e drejta raciale e qëndrimit në një vend). Atëherë kjo forcë do të përdoret kundër teje kurdoherë që të konsiderohet si e dobishme nga çdonjëri, akoma dhe sikur të bëhemi engjëj.

Për sa i përket vendasve mendojmë se racizmit i duhet përgjigjur me të njëjtën monedhë. Disa herë ndoshta akoma dhe me ashpër që të jepet shembulli për të tjerët që do të përbuzin jetën tona. Nuk duhet të lejojmë asnjë, me uniformë ose pa, të na marrë dinjitetin tonë dhe aq më tepër jetën tonë. Nuk kemi asgjë për të humbur përveç lëkurës tonë dhe këtë duhet ta shesim shtrenjtë.

Për sa i përket njerëzve që na mbështesin besojmë se solidaritet ndaj emigrantëve është tu ofrosh punë, strehë, dokumenta (martesa të bardha etj.) ose një buzqeshje miqësore duke mos pretenduar që të përqafojë bindjet e tua ideologjike. Solidaritet është të njohim ç'pasoja ka në jetën tonë përpjekja për sigurimin e dokumentave dhe jo njohja teorike e kushteve që krijojnë problemet tona. Solidaritet është të kuptosh mirë se të jesh shqiptarë, ose bullgarë ose pakistanez nuk është një zgjidhje personale, si të jesh nacionalist apo internacionalist, i majtë apo i djathtë, por megjithatë ka pasoja praktikisht në çdo aspekt të jetës sonë.

Asnjë nuk erdhi këtu që të bëhet subjekti yt revolucionar ideal. Po ashtu dhe lufta kundër racizmit dhe shfrytëzimit është detyrë e çdo njeriu që nuk duron dot këtë realitet në shoqërinë e tij. Është në radhë të parë një luftë për të siguruar një realitet që mund të tolerosh ti vetë. Të jesh emigrant nuk është nder, është turp njerëzit të nevojiten dokumenta shoqëruese sikur të ishin pako me mallra. Parulla jonë duhet të jetë: jemi të gjithë vendas!

Fundja fundit kjo copë tokë na nxë të gjithëve. Ata që janë të rrezikshëm për shoqërinë në tërësi janë racistët dhe fashistët, të cilët po të bëhen më shumë do të përbëjnë rrezik për koherencën shoqërore dhe për atë farë niveli demokracie që kemi këtu ku jetojmë. Atëherë fshesat dhe kampet e përqendrimit do të kenë të shkruar përsipër emrin tënd dhe shpërblimi për punën tënde nuk do të jenë 700 por liria që ajo do të ofroj. Prandaj përgjigja e pyetjes sonë duhet të jetë mëse e qartë:

Jashtë fashizmi dhe racizmi

nga sheshet, lagjet dhe jeta jonë

Streha e Emigrantëve Shqiptarë

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Εκδήλωση - Συζήτηση



Τα παιδιά των μεταναστών στο ελληνικό σχολείο
Παρασκευή 22 Μαΐου, ώρα 19:00

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς από τα σχολεία:

5° ΟΛΟΉΜΕΡΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΚΩΛΕΤΗ
ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΑΠΟ ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟΣ
132° ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΓΚΡΑΒΑ
5° ΛΥΚΕΙΟ ΕΞΑΡΧΕΊΩΝ

Θα συζητήσουμε για:

Προσπάθειες εκπαιδευ τικών για την ένταξη των παιδιών των μετανστών και πρακτικές που έχουν εφαρμοστεί στα σχολεία.
Ποια είναι τα προβλήματα που συναντούν οι οικογένειες των μεταναστών στο ελληνικό σχολείο. Συμμετοχή των γονέων στην σχολική ζωή.
Προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί στο ζήτημα της μετανάστευσης, ζητήματα διαπολιτισμικότητας.

Η προσπάθεια αυτή αποσκοπεί στην δημιουργία συνδέσεων και οριζόντιας επικοινωνίας στη σχολική κοινότητα! για την ανάδειξη και προώθηση που έχουν ήδη εφαρμοστεί.



Femijet e emigranteve ne shollen greke
Te Premten 22 Maj, ne oren 19:00


Do te flasin mesues filloreje e liceu, nxenes dhe prinder nga shkollat:

Shkolla fillore e 35° - Koleti
Student nga Sivitanidhio
Shkolla fillore e 132° - Grava
Liceu i 5° - Eksarqia

Do bisedojme per:

Perpjekje te mesuesve per integrimin e femijeve te emigranteve dhe praktika qe jane ushtruar neper shkolla.

Cilat jane problemet qe perballojne familjet e emigranteve ne shollen greke. Pjesemarrja e prinderve ne jeten shkollore.

Probleme qe perballojne mesuesit per sa i perket ceshtjes se emigracionit, ceshtjeve multikulturore.

Kjo perpjekje ka si qellim krijime rrjetesh dhe komunikimi direkt te shoqerise shko! llore per evidencimin, ngritjen dhe promovimin e praktikave qe jane ushtruar.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ - NO TICKET CINEMA





Το Στέκι Αλβανών Μεταναστών σας προσκαλεί την Παρασκευή 15 Μαΐου, ώρα 20:00, στην προβολή της ταινίας BenX.

Shfaqje Filmi - No ticket cinema

Strehëza e Emigrantëve Shqiptarë ju fton të Premeten 15 Maj, ora 20:00, në shfaqjen e filmit BenX.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Διώκεται επειδή μάθαινε στα παιδιά τη γλώσσα τους


Στα δικαστήρια σέρνεται τώρα η πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού σχολείου Γκράβας, Στ. Πρωτονοτάριου κατηγορούμενη για το εντυπωσιακό και πρωτοπόρο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο της για την ένταξη των αλλόγλωσσων παιδιών στο σχολικό περιβάλλον.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η Στ. Πρωτονοτάριου παραχώρησε αίθουσα του σχολείου, για να διδαχθούν τις απογευματινές ώρες, που το σχολείο δεν λειτουργούσε, τη γλώσσα τους 22 παιδιά αλβανικής καταγωγής. Αυτό είναι το "έγκλημα" που διέπραξε κατά το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 2005 μέχρι την 28.11.2007, όπου τα λαγωνικά του έθνους το πήραν είδηση και έπαψαν και το πρόγραμμα και τη διευθύντρια από διευθύντρια.
Αντί αποκαταστάσεως όμως, η Στ. Πρωτονοτάριου θα καθίσει στο σκαμνί της κατηγορουμένης, στις 16 Ιουνίου, επειδή, σ' ένα σχολείο που πάνω από το 70% των παιδιών είναι μεταναστόπουλα από διάφορες χώρες, δεν έκλεισε μάτια και αυτιά, αλλά με την υποστήριξη και εμψύχωσή της πραγματοποιήθηκε ένα πρόγραμμα που κανονικά θα έπρεπε να αποτελέσει παράδειγμα για όλα τα σχολεία.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=453912

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Παρουσίαση της «cult» ταινίας μικρού μήκους, κινουμένων σχεδίων «ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ»

Σας προσκαλούμε στην παρουσίαση της «cult» ταινίας μικρού μήκους, κινουμένων σχεδίων «ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ», την Τετάρτη 29 Απριλίου 2009, στις 20.00.

Tο περιβάλλον είναι μια υπόθεση που μας αφορά όλους.
Έτσι, μια ομάδα νέων -στην οποία συμμετέχουν και παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών, συμβάλλει με τον δικό της τρόπο στην ενημέρωση και την εξοικονόμηση ενέργειας στην καθημερινή ζωή.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Προβολή Ταινίας – No ticket cinema

Το Στέκι Αλβανών Μεταναστών σας προσκαλεί την Κυριακή 12 Απριλίου, ώρα 20:00, στην προβολή του ντοκιμαντέρ "2η Γενιά", με θέμα την δεύτερη γενιά μεταναστών στην Ελλάδα.
Στην προβολή θα παραβρεθούν και οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ για μια ανοικτή συζήτηση με το κοινό.




Shfaqje Filmi - No ticket cinema

Strehëza e Emigrantëve Shqiptarë ju fton të Dielën 12 Prill, ora 20:00, në shfaqjen e dokumentarit “2nd generation” mbi brezin e dytë të emigarantëve në Greqi.
Të pranishëm do të jenë dhe realizuesit e dokumentarit për një bisedë të hapur me publikun.



*το ντοκιμαντέρ είναι μια συμπαραγωγή των: amaka, guerilla cinematography, save frag productions,

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ - TREDITOR AKTIVITETESH

ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
5 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΕΚΙ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
19:00 Προβολή του ντοκιμαντέρ “A few days together” για τις ημέρες του πογκρόμ 2004
20:00 Ανοικτή συζήτηση «5 χρόνια Στέκι Αλβανών Μεταναστών – Για την ταυτότητα και την δράση μιας μεταναστευτικής ομάδας»
23:00 ΠΑΡΤΥ οικονομικής ενίσχυσης

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ
19:00 Προβολή οπτικοακουστικού υλικού για μετανάστες και πρόσφυγες στην Ελλάδα
19:30 Ανοικτή συζήτηση «Δράσεις και αυτό-οργάνωση των μεταναστών»
Συμμετέχουν εκπρόσωποι μεταναστευτικών ομάδων από Θεσσαλονίκη, Χανιά, Πάτρα, Αθήνα
22:30 Live hip hop συναυλία με τους Renovatio, I Panjohuri, Te vërtetët

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΜΑΡΤΙΟΥ
18:00 Παρουσίαση της καμπάνιας «Όχι στον ρατσισμό από την κούνια»
20:00 Προβολή του Ντοκιμαντέρ «2 Γενιά» της ομάδας Guerrilla Cinematography
22:00 ΠΑΡΤΥ της ομάδας “Second Generation”



TREDITOR AKTIVITETESH
5 VJET STREHA e EMIGRANTËVE SHQIPTARË


E PREMTE 27 SHKURT
19:00 Shfaqje e dokumentarit “A few days together” rreth ditëve të pogromit 2004
20:00 Bisedë e hapur “5 vjet Streha e Emigrantëve Shqiptarë – Rreth identitetit dhe aktivizimit të një shoqate emigratësh”
23:00 Mbrëmje për mbështetje ekonomike

E SHTUNË 28 SHKURT
19:00 Shfaqje materiali filmor mbi emigrantët dhe rrefugjatët në Greqi
19:30 Bisedë e hapur “Aktivizimi dhe vet-organizimi i emigrantëve” Marrin pjesë përfaqësues shoqatash emigrantësh nga Selaniku, Hania, Patra dhe Athina
22:30 Live koncert hip hop me Renovatio, I Panjohuri, Të vërtetët

E DIELË 1 MARS
18:00 Paraqitje e aktiviteve të kampanjës “Jo racizmit nga djepi”
20:00 Shqaqje e dokumentarit “Brezi i dytë” i grupit Guerrilla Cinematography
22:00 Mbrëmje e grupit të të rinje emigrantë “Second Generation”

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

ΕΚΚΛΗΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ

ΕΚΚΛΗΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ
ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ

Κάνουμε έκκληση σε όσους μπορούν να βοηθήσουν για μια νεαρή Αλβανίδα μητέρα 2 μικρών παιδιών η οποία έχει μακρά νοσηλεία στο Γενικό Νοσοκομείο Χανίων λόγω σοβαρών ογκολογικών προβλημάτων (υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, και κάνει τακτικές χημειοθεραπείες...).
Χρειάζεται άμεσα οικονομική στήριξη αυτή και η οικογένειά της καθώς τα σοβαρά προβλήματα της υγείας της δεν της επιτρέπουν να εργαστεί και απαιτούν την παρουσία του συζύγου της συνεχώς δίπλα της. Έτσι αναγκάζεται και αυτός να μη εργάζεται κατά διαστήματα και επιπλέον το μεγάλο παιδί της οικογένειας από το Δεκέμβρη έχει αναγκαστεί να σταματήσει το σχολείο για να φροντίζει τη μητέρα του και το μικρό αδερφό. Ο αριθμός του οικογενειακού λογαριασμού είναι

Γενική Τράπεζα: GR93-0150-0940-0000-9800-4238-168

Πληροφορίες :
Κα Κατερίνα Βουτετάκη
Ψυχολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο Χανίων
Τηλεφ. Κινητό : 697-6347643

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Και εγένετο λαθροπροπαγάνδα
Με αφορμή τη δημοσίευση άρθρου στη Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 11/01/2009, με τίτλο «Και εγένοντο λαθροτρομοκράτες», σαν Στέκι Αλβανών Μεταναστών εκφράζουμε τη λύπη και την αγανάκτηση μας με τον τρόπο που τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά έντυπα μεταχειρίζονται την σημερινή κατάσταση των γεγονότων και πως σκόπιμα κινδυνολογούν όταν αναφέρονται στην συμμετοχή των μεταναστών σε αυτά. Ένα τέτοιο άρθρο διαβάσαμε και στις σελίδες της εφημερίδας Καθημερινή που συσχετίζει μετανάστες δεύτερης γενιάς με τρομοκρατικές ομάδες.
Μεταξύ των άλλων το συγκεκριμένο άρθρο της Κυριακάτικης αναφέρει: «Στη λίστα των υπόπτων, εκτός των προσώπων που είχαν σκιαγραφηθεί στο παρελθόν από την αντιτρομοκρατική, περίοπτη θέση εμφανίζονται να έχουν πρώτη φορά και μετανάστες, των οποίων οι φάκελοι εξετάζονται εξονυχιστικά……Η προκήρυξη που διανεμήθηκε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (ΑΣΟΕΕ) στις 15 Δεκεμβρίου στην αλβανική και την ελληνική και κατόπιν σε άλλες τρεις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά) αποτέλεσε αντικείμενο όχι μόνον αστυνομικής ενασχόλησης αλλά και πολιτικού προβληματισμού…..Στις αλλεπάλληλες συσκέψεις που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα στο υπουργείο Εσωτερικών, με τη συμμετοχή των ανώτατων αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ., διατυπώθηκαν εκτιμήσεις ότι στο χώρο των μεταναστών έχουν ήδη συντελεστεί διεργασίες που οδηγούν στην ανάγκη επανεξέτασης της μεταναστευτικής πολιτικής μέσα στο γενικό πλαίσιο της δημόσιας ασφάλειας και τάξης»
Έχουμε συνηθίσει να ακούμε να κατηγορούν τους μετανάστες για αύξηση εγκληματικότητας και ανεργίας. Φαίνεται όμως ότι οι παλιές εικόνες του μετανάστη δεν πουλάνε πια! Έτσι ο ΄΄έντιμος΄΄ δημοσιογράφος εγγυάται να αποτυπώσει τις καινούριες σκέψεις και διαταγές της ΕΛ-ΑΣ και του Υπουργείου Εσωτερικών. Γνωρίζουμε καλά ότι τέτοιες απόψεις αρέσουν στο ευρύ κοινό. Επιτέλους ο εχθρός, καθαρός με όνομα και εθνικότητα, βγήκε στο φως. Είναι ο εξωτερικός εχθρός, ο εξωτικός μετανάστης.
Όσο αφορά το κείμενο που ανατυπώθηκε στην ΑΣΟΕΕ, η δουλειά έγινε σωστά. Ο αρθρογράφος παραλείπει να αναφέρει όμως ότι η υποτιθέμενη ΄΄προκύρηξη΄΄ κυκλοφόρησε με επώνυμη υπογραφή, «Στέκι Αλβανών Μεταναστών» καθώς επίσης και διεύθυνση. Το αφηρημένο όμως κάνει καλύτερα τη δουλειά…. το ανώνυμο είναι πιο μυστήριο, επικίνδυνο. Οι αναφορές στο κείμενο είναι επίσης περιττές. Δεν αφήνουν την σκέψη του αναγνώστη να κινείται ελεύθερα. Ας μη μιλήσουμε για το τίτλο του, το οποίο είναι εντελώς άσχετο με το περιεχόμενο. Γράφει για τα παιδιά της 2ης γενιάς και αντί για έναν νόμιμο μετανάστη έχουμε ένα λαθραίο που είναι και τρομοκράτης. Δύο σ’ ένα, νοικοκυρεμένα δηλαδή.
Θα ήταν απρεπές να υποστηρίξουμε ότι η ΕΛ-ΑΣ μαζί με το Υπουργείο Εσωτερικών και τα ΜΜΕ θέλουν να αμαυρώσουν την εικόνα του μετανάστη. Διότι εάν κανείς μας πει ότι πράγματι η ΕΛ-ΑΣ μέσω του κειμένου μας, προσπαθεί να εντοπίσει τους τρομοκράτες, μάλλον βλάπτει την ίδια της την εικόνα. Προκειμένου να μην προσβάλουμε τη νοημοσύνη τους, πιστεύουμε πως όλες αυτές οι κινήσεις γίνονται μόνο για προπαγανδιστικούς λόγους, για άλλοθι, ώστε όλα τα αιτήματα της 2ης γενιάς μεταναστών να πεταχτούν στα σκουπίδια. Πως μπορεί κάποιος να παραλάβει αόριστη άδεια παραμονής όταν είναι ύποπτος για τρομοκρατία ή παιδιά που γεννιούνται εδώ και δικαιούνται ελληνική υπηκοότητα να την αποχτήσουν ενώ τους προσφέρουν ως μελλοντικό “επάγγελμα” εκείνη του τρομοκράτη.
Στο άρθρο αναφέρεται επίσης ο προβληματισμός της κυβέρνησης όσον αφορά την σύνδεση της μεταναστευτικής πολιτικής με τη δημόσια ασφάλεια. Περί του τελευταίου εμείς οι μετανάστες έχουμε χορτάσει. Οι επιχειρήσεις ΄΄σκούπα΄΄ μας καθάρισαν, οι συνοριοφύλακες μας αποδεκατίσανε και η αστυνομική βία μας σημάδεψε. Τι άλλο πιο απάνθρωπο θα μπορούσε να εφαρμόσει η κυβέρνηση τάχα για την δημόσια ασφάλεια;
Σαν Στέκι Αλβανών Μεταναστών αποδοκιμάζουμε με αποτροπιασμό τέτοιου είδους λογικές και εγχειρήματα. Αρθρώνουμε εδώ το δικό μας λόγο και τη δική μας αντίσταση. Αυτό ακριβώς κάναμε και στην ΄΄προκήρυξη΄΄ που αναφέρεται στο άρθρο. Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη τρομοκρατική ενέργεια που γίνεται αντιληπτή στην σημερινή εξουσία της Ελλάδος είναι ο ανεξάρτητος και ελεύθερος λόγος. Διότι ακόμα και αυτό το δικαίωμα φαίνεται να είναι για λίγους. Ο κάθε περιθωριακός και κυρίως ο κάθε ξένος έχει δικαίωμα μόνο να σιωπήσει.
Η οργανωμένη ενεργή πολιτική ενασχόληση των μεταναστών και προσφύγων θεωρείται τρομοκρατία. Η συμμετοχή τους στα γεγονότα του Δεκέμβρη βαφτίζεται πλιάτσικο. Η δημιουργία συνειδήσεων και η παρακαταθήκη για τις δυνατότητες της αυθόρμητης δυναμικής πάλης δημιουργεί σκέψεις για απέλαση των μη φρόνιμων, ακόμα και όσων έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα και την νιώθουν δική τους, γιατί είναι και δική τους. Αυτό το απέδειξαν και το διεκδίκησαν με αξιοπρέπεια στις μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη.
Αντί να θεωρούμε τις μεταναστευτικές γενιές αριθμητικές ακολουθίες ας τους δώσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα που τους χρωστάνε. Αντί να ποινικοποιήσουμε την συμμετοχή των μεταναστών και προσφύγων στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες και δρώμενα ας την ενθαρρύνουμε και ας την αγκαλιάσουμε. Αντί να στοχοποιήσουμε και να παραμορφώσουμε την εικόνα των μεταναστών από απόσταση ας τους γνωρίσουμε και ας σπάσουμε τις προκαταλήψεις και την ξενοφοβία. Ας αρχίσει επιτέλους ένας πολιτικός προβληματισμός που να μπορεί να λύσει προβλήματα αντί να τα προκαλεί.

ΣΤΕΚΙ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ την ΚΥΡΙΑΚΗ 11/1, 2 μ.μ. στην Ομόνοια


Νεκρός βρέθηκε 24/χρονος Μπαγκλαντεσιανός κοντά στο Τμήμα Αλλοδαπών της Π.Ράλλη, στις 3/1...


ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ Η ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΚΑΙ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ.

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 3 Ιανουαρίου 2009, σκοτώθηκε ο Χουσεΐν Ζαχιντούλ 24 χρονών από το Μπαγκλαντές κοντά στο Τμήμα Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη. Την ίδια ώρα καταγγέλλεται ξυλοδαρμός και καταδίωξη εκατοντάδων προσφύγων από την αστυνομία έξω από το Τμήμα. Ο Χουσεΐν, που είχε πάει στο Τμήμα Αλλοδαπών όπως και χιλιάδες άλλοι για να πάρει το πολυπόθητο χαρτάκι προτεραιότητας για αίτηση ασύλου, έπεσε στο ίδιο ακριβώς χαντάκι όπου είχε χάσει τη ζωή του στις 27/10/2008 ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ έπειτα από επίθεση της αστυνομίας και καταδίωξη των συγκεντρωμένων. Τον Οκτώβριο η αστυνομία είχε ανακοινώσει ότι πράγματι έγιναν «μικρο-επεισόδια» αλλά ο Πακιστανός γλίστρησε κι έπεσε στο ρέμα όπου είχε πάει για να ικανοποιήσει φυσική του ανάγκη και ουδεμία σχέση με το θάνατο είχε η ΕΛ.ΑΣ. Τώρα ισχυρίζεται ότι το πτώμα του άτυχου Μπαγκλαντεσιανού βρέθηκε στο ρέμα στις 6.30 το πρωί του Σαββάτου και εκείνη την ώρα κανένας αστυνομικός δεν βρίσκονταν στο συγκεκριμένο σημείο, ενώ δεν κάνει λόγο για το παραμικρό επεισόδιο.

Οι θάνατοι δεν είναι τυχαίοι. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν έχουν αυτοκτονικές τάσεις. Ανάμεσα στα δύο τραγικά περιστατικά, έχουν καταγγελθεί άλλα δύο σοβαρά περιστατικά τραυματισμών αιτούντων άσυλο: του Αχμέτ Ατζάζ από το Πακιστάν που έσπασε το χέρι του στην ουρά στις 28/11/2008 κατά τη διάρκεια ξυλοδαρμού από αστυνομικούς και του Πακιστανού Μαζεχάρ Ικμπάλ που νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση στην Εντατική Μονάδα του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, μετά από πτώση στο ίδιο «δολοφονικό ρέμα».
Η διαδικασία υποβολής ασύλου, με αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου Εσωτερικών και της ΕΛ.ΑΣ, έχει μετατραπεί σε απάνθρωπη διαδικασία, όργιο ρατσιστικής βίας και εξευτελισμών των αιτούντων άσυλο. Οι πρόσφυγες είναι αναγκασμένοι να περιμένουν κάθε εβδομάδα σε ουρές χιλιάδων στην πίσω είσοδο του Τμήματος Αλλοδαπών, από την Παρασκευή το πρωί μέχρι το Σάββατο στις 7 π.μ. που το «Αλλοδαπών» μοιράζει μόνο 300 μαγικά χαρτάκια προτεραιότητας για ραντεβού κάθε εβδομάδα. Η «Πέτρου Ράλλη» είναι το μοναδικό σημείο στην Αττική και τους γύρω νομούς όπου μπορεί κανείς να καταθέσει αίτηση για πολιτικό άσυλο, ενώ άλλη γενικευμένη διαδικασία απόκτησης νομιμοποιητικών εγγράφων για άδεια διαμονής στη χώρα δεν υπάρχει. Έτσι μοιραία συνωστίζονται και ξημεροβραδιάζονται χιλιάδες άνθρωποι για να μη χάσουν τη σειρά τους και να καταθέσουν αίτημα για άσυλο. Σ’ αυτές τις συνθήκες η αστυνομία χρησιμοποιεί συστηματικά βία χτυπώντας αδιακρίτως για να απωθήσει το πλήθος με κλομπ και κυνηγάει τον κόσμο, δημιουργώντας συνθήκες πανικού. Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν θεωρούμε τους θανάτους τυχαίους αλλά αποτελέσματα της ρατσιστικής και απάνθρωπης μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της συστηματικής και βάρβαρης βίας της ΕΛ.ΑΣ. Μετά από τόσα και τόσα δεν μπήκαν καν στον κόπο να πάρουν το οποιοδήποτε μέτρο αποσυμφόρησης και εξανθρωπισμού της κατάστασης, ενώ η ΕΛ.ΑΣ. εξακολουθεί να ακολουθεί την ίδια βάρβαρη πρακτική.

Ως εδώ! Να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς. Απαιτούμε:

• Να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι για τους θανάτους και τους τραυματισμούς
• Ανοιχτή πρόσβαση στη διαδικασία αίτησης ασύλου. Νέους χώρους υποβολής αιτημάτων ασύλου σε πανελλαδική κλίμακα
• Να φύγει η αρμοδιότητα παραλαβής κι εξέτασης αιτημάτων ασύλου από την Αστυνομία
• Άσυλο και στέγη σε όλους τους πρόσφυγες, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
• Νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα στους μετανάστες, ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά τους
• Να μην εφαρμοστεί το ρατσιστικό «Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου» της Ε.Ε.

Καλούμε τα Συνδικάτα, τους Φοιτητικούς Συλλόγους, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις να καλέσουν και να συμμετάσχουν στη διοργάνωση του αντιρατσιστικού συλλαλητηρίου της 11ης Γενάρη, στις 2 μ.μ. στην ΟΜΟΝΟΙΑ
Locations of visitors to this page