Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Thirrje për Tubim të Dielën 23 Janar, ora 16:00


Nën thundrën e përdhunës
Duke ndjekur nga larg ngjarjet e ditës së djeshme në Tiranë të pushton një indinjim dhe dëshpërim i thellë. Pas 21 vitesh ne tranzicion shteti shqiptar le shumë për të dëshiruar nga çdo anë. Është shumë e vështirë të ndalesh diku për të theksuar mes një stuhie ndjenjash dhe mendimesh rreth situatës në Shqipëri, rreth mjerimit të shoqërisë sonë.
Është vetë ngjarja, 3 të vdekur dhe dhjetëra të plagosur. Është banaliteti me të cilin pasqyrohet dhe komentohet mbi këtë ngjarje nga institucionet politike dhe mediatike. Është mjerimi i atij populli dhe hipokrizia e thirrjeve për paqe dhe qetësi. Është konfuzi rreth synimeve dhe prioriteteve që duhen vendosur nga momenti që për njëzet vjet akoma nuk kemi dalë nga qorrsokaku që po ndjekim.
Veç le ti marrim gjërat nga e para. 3 qytetarë të vdekur dhe dhjetëra të plagosur. Në çdo vend tjetër i cili do pretendonte se i përmbahej normave dhe rregullave të demokracisë, reagimet do ishin të papërballueshme. Nuk do kishte asnjë justifikim, veç një heshtjeje dhe dënimi të menjëhershëm të autorëve moral dhe fizik. As që nuk diskutohet se vetëm të verbëritë mund të spekulojnë se cilët janë ata. Qeveria që dha urdhrin dhe forcat e gardës dhe të policisë që e zbatuan me mënyrën më çnjerëzore.
Nuk futemi fare në mundimin të diskutojmë mbi reagimet e demonstruesve. Në vendin e njerëzve të paskrupullt, të cilët në momentin që me mijëra shqiptarë janë pa çati në kokë, rrojnë si mbretër, nuk mund të bësh thirrje për qetësi. Nuk mund ti kërkosh atij që sheh mjerimin në sytë e fëmijëve të tij dhe vetë është i papunë dhe pa shpresë të ruaj gjakftohtësinë. Duhet ti vësh para përgjegjësisë ata që mbyllin sytë para padrejtësive për të mos prishur rehatin personal, duke harruar se fatkeqësinë e komshiut do ta gjesh tek porta e shtëpisë shpejt a vonë.
Prishësh të shoqërisë dhe të rendit janë ata që nuk reagojnë, ata që nuk ishin në demonstratën e djeshme, ata bëjnë të shurdhët dhe të verbërit. Është e lehtë të akuzosh një të panjohur për prishjen e qetësisë tënde, por nga vlerat e një shoqërie drejtësia duhet dhe është 100 herë më e rëndësishme. Dhe mundësia e një njeriu të siguroj jetën, strehimin dhe punën është shumë herë më e rëndësishme se kafja jonë e pasdites. Nuk ka rëndësi se cila parti është në qeveri, reagimi qytetar është detyra e tij e parë. Dhe kur mospërfillja ndaj qytetarëve arrin kulmin, dhe për këtë kemi shumë shembuj të të gjitha ngjyrave këtë 20vjeçar, është detyrimi i tij civil të kërkojë rivendosjen e kontratës sociale me të gjitha mjetet. E keqja me ne shqiptarët është se fjala jonë ka humbur peshën, megjithëse ka mundësi mos të kishte ndonjëherë ndonjë peshë të veçantë, përndryshe me gjithë ato llafe dhe trimëri që bëjmë përditë nëpër kafenera do kishim rrëzuar 20 qeveri dhe Shqipëria do ishte bërë.
Duke marrë këto parasysh nuk është fare e çuditshme se ç’lloj politikanësh kemi. Ata na drejtohen në gjuhën që kuptojmë, në gjuhën që preferojmë. Figura e tyre është ajo mbretërve të dikurshëm, e mafiozëve të sotëm. Manipulimet dhe pasuria e tyre është e paskajshme. Dhe për këtë gishtin duhet t’ja vëmë vetes dhe njerëzve përreth. Politikanët shqiptarë nuk kanë rënë nga qielli, kanë dalë nga gjiri i kësaj shoqërie dhe kanë pasur mbështetjen tonë.
Ajo e cila e rëndon qeverinë e sotme janë metodat diktatoriale në ushtrimin e pushtetit dhe kontrolli paprecedent i mediave. Është e paimagjinueshme fajtorët e vrasjes së qytetarëve të dalin dhe të kërcënojnë përsëri. Gjuha është e varfër për të përshkruar indinjimin që ndjen. Dhe pas tyre ka një tufë mercenarësh dhe të paaftësh të cilët, si korbat, bëjnë analiza cinike ende pa u tharë gjaku në rrugët e Tiranës.
Në Shqipërinë e zymtë të përmbytjeve, skamjes, papunësisë, të korrupsionit, mosfunksionimit të institucioneve, disa gurë të hedhur nuk janë dhunë, dhunë janë të gjitha ato që përmendëm më lart. Dhunë e cila ushtrohet në mënyrë sistematike, të organizuar dhe të paskrupullt, me mjete dhe metoda që duhen flakur njëherë e mirë nga shoqëria jonë. Jo për tu futur në Europë, por që të themi se po ndërtojmë një shoqëri në të cilën ja vlen të jetosh, të luftosh për aspiratat që ke dhe të shpresosh për një të ardhme më të mirë, për veten dhe për këdo që jeton në atë vend.
Thirrje për Tubim të Dielën 23 Janar, ora 16:00
Në sheshin Klathmonos (pranë stacionit të metro-së Panepistimiu)
Streha e Emigrantëve Shqiptarë
22 Janar 2011

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Αλληλεγγύη στην Πανελλαδική Απεργία Πείνας των Μεταναστών

Αυτός ο αγώνας είναι όλων μας
Αλληλεγγύη στην Πανελλαδική Απεργία Πείνας των Μεταναστών
Στις 25 Ιανουαρίου 300 μετανάστες, απ’όλη την Ελλάδα, θα πραγματοποιήσουν σκληρή απεργία πείνας διεκδικώντας χαρτιά και νομιμοποίηση για όλους τους μετανάστες. Αποφεύγοντας να μιλήσουμε για  τον καθημερινό αγώνα ενάντια στο ρατσισμό και την εκμετάλλευση, για το χρώμα και τη θρησκεία μας, για την κρίση και τα αβάσταχτα οικονομικά προβλήματα, το αίτημα της νομιμοποίησης και παραμονής σε αυτό το status παραμένει κυρίαρχο αίτημα όλων των ξένων που ζουν στην Ελλάδα. Δηλώνουμε απερίφραστα την αλληλεγγύη μας, όχι βάση πολιτικών  σκοπιμοτήτων ή προσδοκιών για το μέλλον, αλλά διότι αυτό τους το αίτημα είναι δίκαιο, και το δίκαιο το θέλουμε τώρα, διότι δεν είναι ζήτημα οικονομικών και στατιστικών υπολογισμών αλλά ζωής ή θανάτου.

Ανακοίνωση της Συνέλευσης Μεταναστών Απεργών Πείνας
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.
Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας
Locations of visitors to this page