Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Këto ditë janë dhe të tonat...

Pas vrasjes së Aleksi Grigoropulos po jetojmë një situatë të tensionuar si asnjë herë, një shfryrje dufi të cilit nuk po i shihet fundi. Ata që kanë dalë përpara në këtë revoltë janë nxënësit, të cilët me një pasion të pashtershëm dhe një spontanitet origjinal i kanë kthyer përmbys të gjithë ato që i marrim si të dhëna. Nuk mund të ndalosh diçka që nuk kontrollon, diçka që buron në mënyrë spontane dhe në kushte që nuk arrin të kuptosh. Kjo është dhe bukuria e kësaj revolte. Nxënësit po bëjnë histori dhe ua kanë lënë të tjerëve në dorë që ta shkruajnë atë dhe ta fusin në skema ideologjike. Rrugët, iniciativa, pasioni është i tyre.
Në kuadrin gjithë këtij mobilizimi, i cili ka si lokomotivë demonstratat e nxënësve, vihet re dhe një pjesëmarrje masive e brezit të dytë të emigrantëve dhe shume refugjatëve. Refugjatët zbresin të paorganizuar, me një spontanitet dhe vrull që është tipik i lëvizjeve politike që bëjnë. Në këtë moment përbëjnë pjesën më luftarake të të huajve në Greqi. Nuk kanë dhe shumë gjëra për të humbur sidoqoftë.
Fëmijët e emigrantëve mobilizohen në masë të gjerë dhe fuqishëm në kuadrin e iniciativave studentore dhe shkollore ose brenda organizatave te majta dhe ultra të majta. Përbëjnë dhe pjesën më të integruar të emigrantëve, gjithashtu dhe më të guximshme. Nuk u ngjajnë prindërve të tyre që erdhën kokëulur sikur të lypnin një copë bukë. Janë pjesë e shoqërisë greke, sepse nuk njohën tjetër. Nuk lypin diçka, kërkojnë me ngulm të jenë të barabartë më kolegët e tyre grekë. Të barabartë përsa u përket të drejtave, të barabartë në rrugë dhe në ëndrra.
Për ne, emigrantët e organizuar, kjo periudhë është një tjetër Nëntor francez i 2005. Nuk kishim iluzione që do të mundeshim të kontrollonim dufin e pakënaqësisë kur ai të shpërthente. Pavarësisht përpjekjeve të shumta në vite kurrë nuk ja arritëm të kryenim mobilizime të tilla masive të emigrantëve. Tani fjalën e kanë rrugët. Klithja që dëgjohet është për 18 vitet e dhunës, shtypjes, shfrytëzimit, poshtërimit. Këto ditë janë dhe të tonat.
Këto ditë janë për ato qindra emigrantë dhe refugjatë që janë vrarë në kufij, në rajone policie, në kantieret e ndërtimit. Janë për të vrarët nga policia ose nga qytetarë “të indinjuar”. Janë për të vrarët që guxuan dhe kaluan kufirin, që punonin si qentë, që nuk ulën kokën, për hiçin. Janë për Gramoz Palushin, për Luan Bërdëllimën, Edison Jahajn, për Toni Onoiha, për Abdurrahim Idriz-in, për Mohament Asraf-in dhe kaq të tjerë që si kemi harruar.
Këto ditë janë për dhunën policore që ka mbetur pa përgjigje, pa zot. Janë për poshtërimin në kufi dhe në qëndrat e të huajve që vazhdon akoma. Janë për vendimet skandaloze të drejtësisë greke, për emigrantët dhe refugjatët që gjenden padrejtësisht në burgje, për drejtësinë që na u mohua. Dhe në këtë çast që flasim, këto ditë dhe netë të kësaj revolte, emigrantët paguajnë një hak të rëndë duke rënë pre e dhunës policore ose të grupeve ultranacionaliste, me dënime me burg dhe vendime depërtimi që gjykatat greke na i falin me dashuri kristiane neve të pafeve.
Këto ditë janë për shfrytëzimin që vazhdon pa ndalim këtu e 18 vjet. Janë për betejat që u dhanë nga emigrantët në fushat e Volos, në kantieret e veprave olimpike, në Amaliadha. Janë për djersën dhe gjakun e prindërve tanë, për punën e zezë, për oraret pafund. Janë për parabolat, për gjobat, për ensimat që paguajmë dhe nuk do na njihen kurrë. Janë për letrat që po i gjëmojmë një jetë të tërë sikur janë llotari.
Këto ditë janë për çmimin që paguajmë vetëm për të qënë, për të marrë frymë. Janë për ato herë që shtrënguam dhëmbët, për fyerjet që duruam, për disfatat që morëm përsipër. Janë për të gjitha ato herë që nuk reaguam megjithëse kishim gjithë arsyet e kësaj bote. Janë për ato herë që reaguam por ishim vetëm sepse vdekja dhe revoltimi ynë nuk nxinin në korniza, nuk sillnin vota, nuk shisnin në lajmet e orës 8.
Këto ditë janë për të gjithë ata që janë të mënjanuar, të zbuar, për njerëzit me emrat e vështirë dhe historitë e panjohura. Janë për ata që vdesin çdo ditë diku në Evro apo në Egje, që vriten në kufij apo në Petru Rali, janë të ciganëve në Zefiri, të narkomanëve në Eksarhia. Këto ditë janë të djemve dhe vajzave në Mesolongjiu, njerëzve pa tabela, të nxënësve jashtë çdo kontrolli. Falë Aleksit këto ditë janë të gjithë neve.

18 vite revolte të heshtur janë shumë.
Të gjithë në rrugë, për solidaritet dhe dinjitet!
Nuk harruam, nuk harrojmë, këto ditë janë dhe tuajat
Për Luanin, Tonin, Mohamedin, ..Aleksin


Strehëza e Emigrantëve Shqiptarë
www.steki-am.blogspot.com

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Όλοι στην αντιρατσιστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, Πέμπτη 18-12, ώρα 17:00


Δεν ζητάμε … απαιτούμε
Όλοι στην αντιρατσιστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, Πέμπτη 18-12, ώρα 17:00

Όταν πριν από 17 χρόνια πέρασα παράνομα τα σύνορα με τη μάνα μου και τον αδερφό μου, κανείς δεν με ρώτησε. Όταν πριν από 7 χρόνια οι δυτικές χώρες ξεκίνησαν έναν πόλεμο στην Ασία κανείς δεν ρώτησε τη γνώμη των κατοίκων τους. Όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις οργώνουν τα Βαλκάνια, στερώντας στους ντόπιους την διαχείριση του πλούτου της γης τους, κόβοντας θέσεις εργασίας, προσφέροντας μισθούς πείνας με τιμές Ευρώπης, τότε δηλώνουν ευεργέτες.
Πολλοί από μας δεν ήρθαμε εδώ γιατί μας άρεσε (άσχετα αν ύστερα από τόσα χρόνια τoν νιώθουμε δικό μας τόπο). Αν είχαμε να επιλέξουμε θα διαλέγαμε μια χώρα της δυτικής Ευρώπης. Έτσι και αλλιώς την εικόνα τους ποθήσαμε. Με την υπόσχεση του ‘‘αμερικάνικου’’ ονείρου ρίξαμε τα τοίχοι της υπαρκτής υποκρισίας. Η Ελλάδα προσέφερε τα μόνα χερσαία σύνορα με την Ευρώπη. Να πάμε αλλού ήταν σχεδόν ακατόρθωτο.
Πολλοί από εμάς δεν θεωρούμε ότι η γη θα έπρεπε να χωρίζεται σε μικρά τεμάχια αλλά να είναι όλων μας. Ο καθένας θα έπρεπε να ζει και να κάνει όνειρα εκεί που θέλει. Αυτό δεν προσέφερε η Δύση; Την υπόσχεση της ελευθερίας;
Πολλοί από μας δεν θέλαμε να φύγουμε. Όταν όμως η ευημερία άλλων ανθρώπων, σε μέρη μακρινά, σου στερεί το φαγητό στο τραπέζι σου, θέλεις και εσύ να διεκδικήσεις το μερίδιο σου. Όχι στην πολυτέλεια αλλά στο ψωμί, στο δικαίωμα της επιβίωσης. Κανείς δεν πρέπει να στερείται αυτού του βασικού δικαιώματος.
Όταν οι κυβερνήσεις σας ξεκινούν πολέμους πάνω από τη στέγη μας, όταν ανεβάζουν δικτάτορες που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους καταπιέζοντας τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, έχουμε και εμείς το δικαίωμα να διεκδικήσουμε λίγη από την ασφάλεια και την ειρήνη σας.
Για το λόγο ότι πολλά έγιναν στο όνομα μας, χωρίς να μας ρωτήσετε. Για το λόγο ότι για την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες μας φταίνε και οι νόμιμα εκλεγμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σας. Για το λόγο ότι ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του αδιαφορώντας αν η ευημερία και η ασφάλειά του χτίζεται στις πλάτες άλλων. Για το λόγο ότι πολλοί από μας γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εδώ...
...εδώ και θα ζήσουμε .Ως εκ τούτου δεν ζητάμε, απαιτούμε:

- νομιμοποίηση τώρα όλων των μεταναστών
- άσυλο στους πρόσφυγες πολέμου & στα θύματα ρατσιστικών διακρίσεων
- ιθαγένεια σε όσα παιδιά γεννηθήκανε και μεγαλώσανε εδώ

- να μην εφαρμοστεί το ρατσιστικό «Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου» της ΕΕ

- ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση όλων στο εκπαιδευτικό σύστημα και την περίθαλψη, τις κοινωνικές υπηρεσίες και τα επιδόματα.




Στέκι Αλβανών Μεταναστών

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας

Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας...

Μετά από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση αναβρασμού, ένα ξεχείλισμα οργής που δεν λέει να σταματήσει. Μπροστάρηδες σε αυτό τον ξεσηκωμό είναι οι μαθητές, οι οποίοι με αστείρευτο πάθος και με ένα πηγαίο αυθορμητισμό έχουν ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Δεν μπορείς να σταματήσεις κάτι που δεν ελέγχεις, κάτι που οργανώνεται αυθόρμητα και με όρους που δεν κατανοείς. Αυτή είναι η ομορφιά αυτού του ξεσηκωμού. Οι μαθητές κάνουν ιστορία και αφήνουν τους άλλους να τη εντάξουν ιδεολογικά και να τη γράψουν. Οι δρόμοι, η πρωτοβουλία, το πάθος είναι δικό τους.

Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης κινητοποίησης, με ατμομηχανή τα μαθητικά συλλαλητήρια, υπάρχει και μια μαζική συμμετοχή της δεύτερης γενιάς των μεταναστών και αρκετών προσφύγων. Οι πρόσφυγες κατεβαίνουν μεμονωμένα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη οργάνωση, με έναν αυθορμητισμό και με μια ορμή που χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις τους. Αυτοί τη στιγμή είναι το πιο μαχητικό κομμάτι των ξένων στη Ελλάδα. Έτσι και αλλιώς είναι πολύ λίγα αυτά που έχουν να χάσουν.

Τα παιδιά των μεταναστών κινητοποιούνται μαζικά και δυναμικά κυρίως μέσα στα πλαίσια των σχολικών και φοιτητικών δράσεων ή μέσα από τις οργανώσεις της αριστεράς και άκρας αριστεράς. Είναι και το πιο ενταγμένο κομμάτι των μεταναστών, το πιο θαρραλέο. Δεν είναι σαν τους γονείς τους που ήρθαν με σκυμμένο το κεφάλι σαν να ζητιανεύανε ένα κομμάτι ψωμί. Είναι μέρος της ελληνικής κοινωνίας, καθώς δεν γνώρισαν άλλη. Δεν ζητιανεύουν κάτι, διεκδικούν δυναμικά να είναι ισότιμοι με τους έλληνες συμμαθητές τους. Ισότιμοι στα δικαιώματα, στο δρόμο, στα όνειρα.

Για μας τους οργανωμένους μετανάστες είναι ένας δεύτερος γαλλικός Νοέμβρης του 2005. Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες ότι όταν η οργή του κόσμου ξεχείλιζε θα μπορούσαμε να την κατευθύνουμε. Παρά τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες μαζικές αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι. Η κραυγή που ακούγεται είναι για τα 18 χρόνια βίας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, εξευτελισμού. Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας.

Αυτές οι μέρες είναι για τους εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες δολοφονημένους στα σύνορα, στα τμήματα, στους χώρους εργασίας. Είναι για τους δολοφονημένους από μπάτσους ή αγανακτισμένους πολίτες. Είναι για τους δολοφονημένους επειδή πέρασαν τα σύνορα, επειδή δούλευαν σαν τα σκυλιά, επειδή δεν σκύψανε το κεφάλι, για το τίποτα. Είναι για τον Γκραμόζ Παλούσι, τον Λουάν Μπερντελίμα, τον Εντισόν Γιάχαϊ, τον Τόνυ Ονόυχα, τον Αμπντουρακίμ Ιντρίζ, τον Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ και τόσους άλλους που δεν ξεχάσαμε.

Αυτές οι μέρες είναι για την καθημερινή αστυνομική βία που έχει μείνει αναπάντητη, ατιμώρητη. Είναι για τον εξευτελισμό στα σύνορα, στα κέντρα αλλοδαπών που συνεχίζεται ακόμα. Είναι για τις κατάφωρες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, τους μετανάστες και πρόσφυγες που είναι άδικα στις φυλακές, τη δικαιοσύνη που μας στερήθηκε. Ακόμα και τώρα, στις μέρες και νύχτες του ξεσηκωμού, οι μετανάστες πληρώνουν βαρύ τίμημα με επιθέσεις ακροδεξιών και μπάτσων, με απελάσεις και ποινές φυλάκισης που τα δικαστήρια μοιράζουν με χριστιανική αγάπη σε εμάς τους άπιστους.

Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται αμείωτη για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για τη μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο.

Αυτές οι μέρες είναι για το τίμημα που πληρώνουμε απλά για να υπάρχουμε, να αναπνέουμε. Είναι για όσες φορές σφίξαμε τα δόντια, για τις προσβολές που ανεχτήκαμε, τις ήττες που χρεωθήκαμε. Είναι για όσες φορές δεν αντιδράσαμε ενώ είχαμε όλους τους λόγους του κόσμου. Είναι για όσες φορές αντιδράσαμε και ήμασταν μόνοι γιατί ο θάνατος και η οργή μας δεν χωράγανε σε σχήματα, δεν έφερναν ψήφους, δεν πουλούσαν στα δελτία των 8.

Αυτές οι μέρες είναι όλων των περιθωριακών, των αποκλεισμένων, των ανθρώπων με τα δύσκολα ονόματα και τις άγνωστες ιστορίες. Είναι για όσους πεθαίνουν καθημερινά στο Αιγαίο και στον Έβρο, για όσους δολοφονούνται στα σύνορα ή στην Πέτρου Ράλλη, είναι των τσιγγάνων στο Ζεφύρι, των ναρκομανών στα Εξάρχεια. Αυτές οι μέρες είναι των παιδιών της Μεσολογγίου, των ανένταχτων, των ανεξέλεγκτων μαθητών. Χάρης στον Αλέξη αυτές οι μέρες είναι όλων μας.

18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά.

Όλοι στους δρόμους, για την αλληλεγγύη & την αξιοπρέπεια!

Δεν ξεχάσαμε, δεν ξεχνάμε, αυτές οι μέρες είναι και δικές σας

Για τον Λουάν, τον Τόνυ, τον Μοχάμεντ, τον Αλέξη....


Στέκι Αλβανών Μεταναστών


Locations of visitors to this page