Këto ditë janë dhe të tonat...

Pas vrasjes së Aleksi Grigoropulos po jetojmë një situatë të tensionuar si asnjë herë, një shfryrje dufi të cilit nuk po i shihet fundi. Ata që kanë dalë përpara në këtë revoltë janë nxënësit, të cilët me një pasion të pashtershëm dhe një spontanitet origjinal i kanë kthyer përmbys të gjithë ato që i marrim si të dhëna. Nuk mund të ndalosh diçka që nuk kontrollon, diçka që buron në mënyrë spontane dhe në kushte që nuk arrin të kuptosh. Kjo është dhe bukuria e kësaj revolte. Nxënësit po bëjnë histori dhe ua kanë lënë të tjerëve në dorë që ta shkruajnë atë dhe ta fusin në skema ideologjike. Rrugët, iniciativa, pasioni është i tyre.
Në kuadrin gjithë këtij mobilizimi, i cili ka si lokomotivë demonstratat e nxënësve, vihet re dhe një pjesëmarrje masive e brezit të dytë të emigrantëve dhe shume refugjatëve. Refugjatët zbresin të paorganizuar, me një spontanitet dhe vrull që është tipik i lëvizjeve politike që bëjnë. Në këtë moment përbëjnë pjesën më luftarake të të huajve në Greqi. Nuk kanë dhe shumë gjëra për të humbur sidoqoftë.
Fëmijët e emigrantëve mobilizohen në masë të gjerë dhe fuqishëm në kuadrin e iniciativave studentore dhe shkollore ose brenda organizatave te majta dhe ultra të majta. Përbëjnë dhe pjesën më të integruar të emigrantëve, gjithashtu dhe më të guximshme. Nuk u ngjajnë prindërve të tyre që erdhën kokëulur sikur të lypnin një copë bukë. Janë pjesë e shoqërisë greke, sepse nuk njohën tjetër. Nuk lypin diçka, kërkojnë me ngulm të jenë të barabartë më kolegët e tyre grekë. Të barabartë përsa u përket të drejtave, të barabartë në rrugë dhe në ëndrra.
Për ne, emigrantët e organizuar, kjo periudhë është një tjetër Nëntor francez i 2005. Nuk kishim iluzione që do të mundeshim të kontrollonim dufin e pakënaqësisë kur ai të shpërthente. Pavarësisht përpjekjeve të shumta në vite kurrë nuk ja arritëm të kryenim mobilizime të tilla masive të emigrantëve. Tani fjalën e kanë rrugët. Klithja që dëgjohet është për 18 vitet e dhunës, shtypjes, shfrytëzimit, poshtërimit. Këto ditë janë dhe të tonat.
Këto ditë janë për ato qindra emigrantë dhe refugjatë që janë vrarë në kufij, në rajone policie, në kantieret e ndërtimit. Janë për të vrarët nga policia ose nga qytetarë “të indinjuar”. Janë për të vrarët që guxuan dhe kaluan kufirin, që punonin si qentë, që nuk ulën kokën, për hiçin. Janë për Gramoz Palushin, për Luan Bërdëllimën, Edison Jahajn, për Toni Onoiha, për Abdurrahim Idriz-in, për Mohament Asraf-in dhe kaq të tjerë që si kemi harruar.
Këto ditë janë për dhunën policore që ka mbetur pa përgjigje, pa zot. Janë për poshtërimin në kufi dhe në qëndrat e të huajve që vazhdon akoma. Janë për vendimet skandaloze të drejtësisë greke, për emigrantët dhe refugjatët që gjenden padrejtësisht në burgje, për drejtësinë që na u mohua. Dhe në këtë çast që flasim, këto ditë dhe netë të kësaj revolte, emigrantët paguajnë një hak të rëndë duke rënë pre e dhunës policore ose të grupeve ultranacionaliste, me dënime me burg dhe vendime depërtimi që gjykatat greke na i falin me dashuri kristiane neve të pafeve.
Këto ditë janë për shfrytëzimin që vazhdon pa ndalim këtu e 18 vjet. Janë për betejat që u dhanë nga emigrantët në fushat e Volos, në kantieret e veprave olimpike, në Amaliadha. Janë për djersën dhe gjakun e prindërve tanë, për punën e zezë, për oraret pafund. Janë për parabolat, për gjobat, për ensimat që paguajmë dhe nuk do na njihen kurrë. Janë për letrat që po i gjëmojmë një jetë të tërë sikur janë llotari.
Këto ditë janë për çmimin që paguajmë vetëm për të qënë, për të marrë frymë. Janë për ato herë që shtrënguam dhëmbët, për fyerjet që duruam, për disfatat që morëm përsipër. Janë për të gjitha ato herë që nuk reaguam megjithëse kishim gjithë arsyet e kësaj bote. Janë për ato herë që reaguam por ishim vetëm sepse vdekja dhe revoltimi ynë nuk nxinin në korniza, nuk sillnin vota, nuk shisnin në lajmet e orës 8.
Këto ditë janë për të gjithë ata që janë të mënjanuar, të zbuar, për njerëzit me emrat e vështirë dhe historitë e panjohura. Janë për ata që vdesin çdo ditë diku në Evro apo në Egje, që vriten në kufij apo në Petru Rali, janë të ciganëve në Zefiri, të narkomanëve në Eksarhia. Këto ditë janë të djemve dhe vajzave në Mesolongjiu, njerëzve pa tabela, të nxënësve jashtë çdo kontrolli. Falë Aleksit këto ditë janë të gjithë neve.

18 vite revolte të heshtur janë shumë.
Të gjithë në rrugë, për solidaritet dhe dinjitet!
Nuk harruam, nuk harrojmë, këto ditë janë dhe tuajat
Për Luanin, Tonin, Mohamedin, ..Aleksin


Strehëza e Emigrantëve Shqiptarë
www.steki-am.blogspot.com