Για ένα χώρο και τρόπο δικό μας

Για ένα χώρο και τρόπο δικό μας

Το Στέκι Αλβανών Μεταναστών στη Σπύρου Τρικούπη 43 συνεχίζει και φέτος, για πέμπτη συνεχή χρονιά, να είναι ανοικτό. Παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζουμε μια προσπάθεια που είναι μοναδική, παρά τις όποιες αδυναμίες, στον ελλαδικό χώρο. Οι λόγοι που μας κάνουν να συνεχίσουμε αφοράνε κυρίως την ύπαρξή μας με αξιοπρέπεια μέσα σε ένα πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον καταρχήν εχθρικό για μας και η ανεξαρτησία του λόγου και της πράξης μας στους χώρους που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους απέναντί μας.

Ποια η σημασία του χώρου? Διότι όπως είπαμε προηγουμένως η προσπάθεια αυτή είναι μοναδική στην ιστορία της μετανάστευσης στον ελλαδικό χώρο. Αυτός ο χώρος είναι το μόνο στέκι μεταναστών που δημιουργήθηκε και συνεχίζει να λειτουργεί σαν ένας ανοικτός κοινωνικός χώρος αποκλειστικά με την ενίσχυση των μεταναστών μελών του και των ανθρώπων που μεμονωμένα έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους σε αυτό.

Όσοι δημιουργήσαμε το στέκι αυτό και συνεχίζουμε να το κρατάμε είμαστε άτομα που μεγαλώσαμε εδώ. Η μνήμη και η εμπειρία μας στη χώρα καταγωγής είναι πολύ μικρή. Η πολιτικοποίηση μας έγινε σχεδόν αποκλειστικά στον ελλαδικό χώρο. Παρόλα αυτά ποτέ δεν ταιριάξαμε ή νιώσαμε άνετα στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς και πέρα. Αυτό περιλαμβάνει και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις. Ο λόγος: η μη κατανόηση της ριζικής διαφοράς ανάμεσα στα προβλήματα και τις επιλογές ενός θιασώτη του διεθνισμού από τη μια και ενός κατ‘ανάγκην συμβόλου της κατάργησης των συνόρων, υπό ιδιαίτερα αντίξοες, πνευματικά και σωματικά, συνθήκες, από την άλλη.

Αυτή η μη κατανόηση ή η αναπόφευκτη αδυναμία συνεννόησης σε λογικές και χώρους που σε αντιμετωπίζουν είτε σαν ένα εξιδανικευμένο είτε σαν ένα ανήμπορο και ανίκανο αντικείμενο δημιούργησαν τη ανάγκη για ένα τέτοιο χώρο. Θα ήταν ο χώρος την δικής μας πολιτικής δράσης έξω από τις φόρμες της ελληνικής παράδοσης και μέσα στα πλαίσια της σύγχυσης και του άναρχου του οποιοδήποτε καινούργιου. Θα ήταν ο χώρος όπου θα εξαρθρωνόταν ένας δικός μας λόγος έξω από την ξένη σε εμάς ντόπια ορολογία και μέσα από τα “σπαστά” μας ελληνικά. Αυτό όσο αφορά τον τρόπο.

Διαφορετικής φύσης και έντασης ήταν η διαφωνία μας με τους μεταναστευτικούς συλλόγους οι οποίοι στην πλειοψηφία τους λειτουργούν υπό την ιδεολογική, οικονομική και κυριολεκτική στέγη ελληνικών αντιρατσιστικών οργανώσεων. Δεν θα είχαμε λόγω ύπαρξης αν πιστεύαμε ότι η έλλειψη οργάνωσης στους μετανάστες και η αναποτελεσματική τους δράση για το ρατσισμό και την ξενοφοβία των Ελλήνων. Οι διαφωνίες μας θεωρούμε ότι είναι πιο ασήμαντες από αυτά που μας ενώνουν και δεν μπορούν να εμποδίζουν την κοινή μας δράση στους επιμέρους στόχους και αγώνες. Αυτό θα επιδιώξουμε να το υλοποιήσουμε πρώτα απόλα στο δικό μας χώρο με την έλευση και συμμετοχή και άλλων μεταναστευτικών ομάδων.

Για όλους τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω και τους οποίους θα υποστηρίξουμε πρακτικά και λεκτικά στο μέλλον συνεχίζουμε και κρατάμε ανοικτό το στέκι. Στους χώρους του θα συνεχιστούν οι δραστηριότητες των προηγούμενων χρόνων που περιλαμβάνουν πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Έτσι το στέκι θα είναι ανοικτό σχεδόν όλες τις μέρες τις εβδομάδας για την φιλοξενία αυτών των δραστηριοτήτων και την οικονομική του ενίσχυση με τη λειτουργία του μπαρ.

Ομάδα Διαχείρισης του Στεκιού

Foto nga protesta ne Ilion

Gjyqi i vrasesit te Edison Jahajt - Η δίκη του δολοφόνου του Εντισόν Γιάχαι

Gjyqi i vrasesit te Edison Jahajt

Natën e parë të vitit 2006, kur ndërrimi i viteve festohej në të gjithë Greqinë, në Rethimno masakrohej një tjetër emigrant, nga dora e një tjetër racisti grek, i cili ishte ofenduar nga sjellja “provokuese” e një emigranti që kishte guxuar të qarkullonte me bluzë me flamurin shqiptar. Emigranti 17-vjeçar është një tjetër viktimë e racizmit të vendasve ndaj nesh, pasi të vetmen gjë që ai bëri, i vetmi “krim”që kreu, ishte mbartja e tabelës emigranti shqiptar.
Dora e qytetarit grek të ofenduar, ishte armatosur për vite me radhë nga klima ksenofobike që ekziston në realitetin grek, nga mos reagimi ynë ndaj akteve të tilla në të kaluarën, nga operacionet famëkeqe “fshesa” të ndërmarra nga policia greke. Ishte armatosur nga fakti që emigrantët shihen vetëm si mjete përfitimi dhe si njerëz të kategorisë së tretë nga pjesa me e madhe e shoqërisë greke, nga politika raciste e shtetit grek e shfaqur nëpërmjet ligjeve absurde të emigracionit. Dora e tij ishte armatosur nga politika e papërgjegjshme dhe racist-nxitëse e mas-mediave, nga mos dënimi i autorëve nga gjykatat, veçanërisht kur ata bëjnë pjesë në radhët e policisë greke.
Kur gjithë kjo klimë e mbjellë, arriti kulmin dhe racizmi shpërtheu në një agresivitet të paparë në pogromin e 4 Shtatorit të 2004, shumë qarqe politike dhe mediat nxituan ta kamuflonin atë duke ia hedhur fajin «provokimeve» të emigrantëve shqiptarë. Perceptime të tilla nga njëra anë pengojnë integrimin tonë normal në shoqërinë greke e mbjellin një klimë dyshimi kundrejt emigrantëve dhe nga ana tjetër i japin gjithashtu një hov sulmeve të shpeshta raciste kundrejt nesh.
Më 13 shkurt 2007 zhvillohet në Kretë seanca gjyqësore e vrasësit të Edisonit,
por siç e dimë pushteti gjyqësor me vendimet e tij, jo vetëm që nuk ka mbajtur një qëndrim objektiv ndaj emigrantëve, por në të shumtën e rasteve vendimet e këtij institucioni kanë qenë raciste. Sensibilizimi dhe organizimi i vetë ne emigrantëve duke pasur solidaritetin e asaj pjese të shoqërisë greke e cila na mbështet, janë mënyrat e vetme për të fituar dhe mbrojtur të drejtat tona e për tu bërë ballë këtyre sulmeve raciste


Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ ΤΟΥ ΈΝΤΙΣΟΝ ΓΙΑΧΑΪ

Την πρώτη νύχτα του 2006 όταν γιόρταζαν σε όλη την Ελλάδα την αλλαγή του χρόνου, στο Ρέθυμνο σφαζόταν ένας άλλος μετανάστης, από το χέρι ενός άλλου Έλληνα ρατσιστή, ο οποίος είχε προσβληθεί από την «προκλητική» συμπεριφορά ενός μετανάστη που είχε «τολμήσει» να κυκλοφορεί με μπλούζα με την αλβανική σημαία.
Ο 17 χρόνος μετανάστης είναι άλλο ένα θύμα του ρατσισμού των Ελλήνων απέναντι μας, καθότι το μόνο που έκανε, το μονό έγκλημα που διεπραξε ήταν να κουβαλάει την ταμπέλα του αλβανού μετανάστη.
Το χέρι του «προσβεβλημένου» έλληνα πολίτη είχε οπλιστεί για πολλά χρόνια από το ξενοφοβικό κλίμα που διαπερνάει την ελληνική πραγματικότητα ,από την απραξία μας σε τέτοια περιστατικά στο παρελθόν, από τις επιχειρίσεις «σκούπα» της ελληνικής αστυνομίας .Ήταν οπλισμένο από το γεγονός ότι οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας και ως εργαλεία εκμετάλλευσης και μόνο, από το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, από την ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους εκφραζόμενη απο τους μεταναστευτικούς νόμους. Το χέρι είχε οπλιστεί, από την ανεύθυνη και τροφοδοτούμενη ρατσιστικά, πρακτική των ΜΜΕ και από την αδικαιολόγητη και δυσανάλογη επιείκια των δικαστηρίων απενάντι σε δράστες με ρατσιστικά κίνητρα, ιδίως όταν αυτοί υπηρετούν στην ελληνική αστυνομία.
Όταν όλο αυτό το κλίμα έφτασε στο αποκορύφωμά του και ο ρατσισμός εξερράγη σε μια επιθετικότητα άνευ προηγουμένου στο Πογκρόμ της 4 Σεπτεμβρίου του 2004, πολλές πολιτικές ομάδες και τα ΜΜΕ έσπευσαν να το καμουφλάρουν ενοχοποιώντας την «προκλητική» συμπεριφορά των αλβανών μεταναστών. Τέτοιου είδους αντιλήψεις όχι μόνο εμποδίζουν την ομαλή ένταξή μας στην ελληνική κοινωνία και σπέρνουν καχυποψία απέναντι στους μετανάστες, αλλά επίσης πυροδοτούν τις συχνές ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μας.
Στις 13 Φεβρουαρίου του 2007 στην Κρήτη θα διεξαχθεί η δίκη του δολοφόνου που σκότωσε τον Έντισον Γιάχαϊ, αλλά όπως ξέρουμε η δικαστική εξουσία με τις αποφάσεις της, όχι μόνο δεν έχει κρατήσει αντικειμενική στάση απέναντι στους μετανάστες, αλλά τις περισσότερες φορές οι αποφάσεις αυτού του θεσμού ήταν ρατσιστικές. Η ευαισθητοποίηση και η αυτοοργάνωσή μας ως μεταναστών έχοντας την αλληλεγγύη αυτού του μέρους της ελληνικής κοινωνίας που μας συμπαραστέκεται, είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τις όποιες ρατσιστικές επιθέσεις και να διεκδικήσουμε μια ισότιμη συνύπαρξη στην Ελλάδα.

Αθήνα , Φεβρουάριος 2007

Komunikatë

Në datën 4/9/2004 , pas ndeshjes së futbollit Shqipëri-Greqi, emigrantët shqiptarë u goditën barbarisht prej anëtarëve të organizatave ekstremiste të djathta, prej grupeve neonaziste si edhe prej forcave speciale të ruajtjes së rendit. Këto goditje, me karakter racist e nacionalist morrën përmasa të thella në të gjithë Greqinë dhe kishin si rezultat plagosjen e shumë emigrantëve duke arritur kulmin me goditjen vdekjeprurëse që iu dha emigrantit Shqiptar në Zakintho, Gramoz Palushit prej kriminelit racist Kladhis Ksifitas.
Sot në datën 5/5/2006 zhvillohet në Patra gjyqi i këtij krimineli, nën një klimë terrori e ushtruar kundrejt të afërmëve dhe shokëve të viktimës dhe gjithashtu pas shtyrjeve të vazhdueshme të gjyqit pak ditë para skadimit të afatit 18 mujor të paraburgimit. Nuk është hera e parë që ndeshemi me fenomene të tilla ku pothuajse në të gjitha rastet persona ordinerë ose policë kanë kryer akte raciste ndaj emigrantëve, duke iu marrë atyre jetën, janë shpallur të pafajshëm ose janë transferuar nëpër rajone të tjera të policisë.
Pushteti gjyqësor me vendimet e tij jo vetëm që nuk ka mbajtur një qëndrim objektiv ndaj emigrantëve, por në të shumtën e rasteve vendimet e këtij institucioni janë raciste, pasi gjenden me qindra emigrantë nëpër burgje me dënime të rënda, edhe në rastet kur këta emigrantë kanë kryer krime të vogla ordinere.
Është e qartë se në momente dhe situata të tilla , besojmë se e vetmja mënyrë për të përballuar këto fenomene qoftë ato të shkaktura nga shoqeria Greke , qoftë nga institucionet shtetërore, është sensibilizimi dhe veteorganizimi i emigrantëve në mënyrë që të veprojnë e të protestojnë në unitet ndaj racismit e nacionalizmit , shtypjes dhe shfrytëzimit sepse vetëm kështu mund të ushtrojmë presion ndaj qëndrave të pushtetit dhe të fitojmë të drejtat tona.

«Με» ή «για» τους μετανάστες

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 10ης/12/2005:

Με αφορμή την πορεία της 10ης/12/2005 και το πώς αυτή εξελίχθηκε, ανοίγει ένα σημαντικό κατά την άποψή μας ζήτημα για τη σχέση των ελληνικών οργανώσεων με τους μετανάστες και τις μεταναστευτικές συλλογικότητες, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο από κοινού παλεύουμε για τα δικαιώματά μας.
Η σημερινή πορεία ξεκίνησε δυναμικά από την Ομόνοια με αρκετά μεγάλη συμμετοχή μεταναστών κυρίως από Μπαγκλαντές, Πακιστάν και αφρικανικές χώρες. Στο ύψος της Βουλής, ένα κομμάτι της πορείας, αποτελούμενο αποκλειστικά από μετανάστες, αποκόπηκε από αυτή και έκανε στάση με δυναμική διάθεση απέναντι στις διμοιρίες των αστυνομικών που ήταν παραταγμένοι στην είσοδο της Βουλής. Μόλις έγινε αντιληπτή αυτή η κίνηση αρκετοί από τον κύριο όγκο της πορείας κατευθύνθηκαν προς αυτό το σημείο. Για αρκετά λεπτά οι μετανάστες στέκονταν μπροστά στις διμοιρίες και φώναζαν με παλμό συνθήματα, δημιουργώντας ένα έντονο κλίμα που έδειχνε ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί στη συνέχεια με πιο δυναμική μορφή. Σε αυτό το σημείο έγινε εμφανής η παρουσία ατόμων από ελληνικές οργανώσεις, που συγκεντρώθηκαν και στάθηκαν ανάμεσα στους μετανάστες και τις διμοιρίες,. Ταυτόχρονα άλλα μέλη ελληνικών οργανώσεων που ανήκαν στους διοργανωτές της πορείας, προσπαθούσαν με πιο διαλλακτικό τρόπο να ηρεμήσουν τα πνεύματα στις γραμμές των μεταναστών, οι οποίοι όμως συνέχισαν να παραμένουν εκεί φωνάζοντας συνθήματα. Σε αυτή τη φάση άρχισαν αψιμαχίες σχετικά με το αν έπρεπε να ελεγχθεί η κατάσταση ή να αφεθεί να εξελιχθεί σύμφωνα με την αυθόρμητη διάθεση των μεταναστών. Η απάντηση ήταν η δημιουργία μια «προστατευτικής» αλυσίδας από μέλη κυρίως μιας ελληνικής οργάνωσης (ΞΕΚΙΝΗΜΑ), οι οποίοι μάλιστα κρατούσαν και καδρόνια. Απογοητευμένοι από αυτή την αντίδραση οι μετανάστες οπισθοχώρησαν και κατευθύνθηκαν προς την Ομόνοια.
Είναι από τις ελάχιστες φορές που οι μετανάστες είχαν έντονη και δυναμική παρουσία σε πορεία, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την αγανάκτηση και την οργή τους απέναντι στις μεταναστευτικές πολιτικές και πρακτικές καταστολής. Παρά τη μειοψηφική παρουσία μας στην ομάδα των μεταναστών που βρέθηκε μπροστά στις διμοιρίες, έχουμε χρέος να εκφράσουμε την αντίθεσή μας απέναντι στην νοοτροπία της «προστασίας» των μεταναστών χωρίς να ληφθεί καν υπόψη η βούληση των ίδιων. Οι μετανάστες συνειδητά κατέβηκαν στην πορεία, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιλογής τους. Οι μετανάστες συνειδητά αποκόπηκαν από την καθορισμένη διαδρομή κινούμενοι από την ανάγκη να απευθυνθούν κάπου συγκεκριμένα, εκφράζοντας τελείως ανθρώπινα το θυμό τους. Ας μην ξεχνάμε ότι εμείς οι ίδιοι βιώνουμε στο πετσί μας τη φρίκη της αστυνομικής βίας, τον παραλογισμό της διαδικασίας της νομιμοποίησης και τον κρατικό ρατσισμό, γεγονός που μας δίνει κάθε δικαίωμα να επιλέξουμε τον τρόπο με τον οποίο απαντάμε σε όλα τα παραπάνω, τον τρόπο με τον οποίο παλεύουμε για την ίδια μας τη ζωή. Ας μην ξεχνάμε ότι τέτοιου είδους αυθόρμητα ξεσπάσματα σημαίνουν και υπέρβαση του φόβου που κυριαρχεί τους μετανάστες, τη στιγμή που επί 15 χρόνια δεν τολμούσαν ούτε να κοιτάξουν στα μάτια έναν αστυνομικό.
Θεωρούμε ντροπή οι άνθρωποι οι οποίοι κατά τη διάρκεια της πορείας φώναζαν «Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», αυτοί οι ίδιοι να παρατάσσονται με καδρόνια απέναντι στους μετανάστες, επιδιώκοντας να βάλουν ένα όριο στην αυθόρμητη έκφρασή τους. Η θέση μας είναι ότι οι μετανάστες μέσα από τέτοιες κινήσεις διαμορφώνουν αυτόνομα τον πολιτικό και κινηματικό τους λόγο και όποιος επιδιώκει να τους χειραγωγήσει επιβραδύνει αυτή την εξέλιξη, ελπίζουμε όχι συνειδητά.
Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι οι αλυσίδες συνήθως δημιουργούνται για να προστατεύσουν τους διαδηλωτές από την αστυνομία, ενώ στην προκειμένη περίπτωση δημιουργήθηκε η αλυσίδα από διαδηλωτές απέναντι στους μετανάστες και μάλιστα για να προστατεύσουν υποτίθεται τους τελευταίους. Αυτή η κίνηση μάλιστα που δήθεν προοριζόταν να κατευνάσει το έντονο κλίμα, ουσιαστικά το όξυνε.
Αυτό το κείμενο δίνει την απάντησή μας απέναντι στο δίλημμα που αναφύεται στην πράξη «με» ή «για» τους μετανάστες. Δεν ευελπιστούμε ότι θα αλλάξουμε με αυτό την πρακτική που ακολουθούν πολλές αντιρατσιστικές οργανώσεις, που πατρονάρουν τους μετανάστες και τους αντιμετωπίζουν ως πολιτικά αντικείμενα και όχι ως υπεύθυνα υποκείμενα. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι είμαστε σε θέση να έχουμε άποψη και πολιτικό λόγο, καθώς και την ευθύνη των πολιτικών επιλογών μας, επιδιώκουμε την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την υποστήριξη των ελληνικών οργανώσεων και ομάδων, αλλά σε καμία περίπτωση την προστατευτική τους ομπρέλα.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ